Uzunca bir dönem görmezden gelinen Bağımsız Sinemanın son dönem atağı artarak sürüyor... Artık oscar adayı çıkararak şov yağan bağımsız sinema örnekleri, yenilerinin de daha kolay çevrilmesini sağlıyor... Tüm bunların arasında, New York örneklerine ayrı başlık açılsa yeridir... Oyuncuların doğal hayatlarından kesitler taşıyan imece filmleriyle yükselişe geçen türe eklenen her yeni örnek, sokaktaki hayata dair belge de sunmaya devam ediyor... Kısa filmden uzun metraja dönüşen “Obvious Child” da bu doğallıktan beslenenlerden... Aldığı övgülerle yılın öne çıkanlarından...
Anna Bean, Karen Maine ve Gillian Robespierre üçlüsünün yazdığı ve Robespierre’in yönettiği 2009 yapımı 23 dakikalık kısa film “Obvious Child”, beş yıl sonra uzun metraja dönüşmüş... Kadın karakterinin üzerinden günümüz insanına ve ilişkilerine bakış atan ve sözünü sakınmayan bir film olarak öne çıkınca, macerayı uzatmaya karar vermiş Robespierre... Karen Maine ve Elisabeth Holm ile oluşturdukları öykü sonrası senaryoyu da kotarıp ilk uzun metrajına girişmiş... Jenny Slate yine başrolde, Jake Lacy, Gaby Hoffmann, Gabe Liedman, David Cross, Richard Kind ve Polly Draper da ona eşlik eden isimler...
Donna ile tanışıyoruz... New York’un sıradan sakinlerinden biri... Gündüzleri kitapçıda çalışan, gece de küçük bir kulüpte stand-up için sahneye çıkan kızımız maddi sıkıntılar başta olmak bir sürü sorunla boğuşuyor... Tüm bunların üzerine bir de ayrılık ekleniyor... Ayrılık kararının bonusu olarak sevgilisinin zaten bir ilişkisi olduğunu ve artık saklamayayım deyip gitmesiyle başlayan bunalım, gösterilerine de yansıyor elbette... En iyi intikamın yaşayarak alındığını söyleyen babasına dinleyecek kadar dibe batan kızımız, girdiği tek gecelik ilişki sonrasında yeni maceraya adım da atmış oluyor...
Çok hoşlanmadığı, sarhoşluğun etkisiyle girdiği ilişkiden hamile kaldığını öğrenen Donna’nın, bu durumla yüzleşmesi, kürtaj kararı alması ve doktorun verdiği tarihin 14 Şubat olması gibi detaylarla süslü macera 84 dakikanın özeti... Kürtaja dair uzun uzun diyaloglarla şekillenen film, detaylardan beslenmesi ve doğallığı ile kullanıyor süresini...
Sundance Film Festivalinde yaptığı prömiyerden itibaren yılı festivallerde geçiren film, övgülere boğulmuş ve ödüllerle de taçlanmıştı... Jenny Slate’in ödül almasına itirazım yok elbette ama yılın bağımsızlarından biri diye etiketlenmesi hayli tuhaf... Ortada bir konu olmadan, sırf gevezelikle ve gereksiz diyaloglarla ilerliyor Obvious Child... Bel altı esprileri yaratıcı ama onun da filmin geneline etkisi olduğunu söylemek zor... Gereksiz sahneler ve karakterler mevcut... Örneğin Sam ve onunla Donna arasındaki sahneler, uzun metraj için gereken süreyi yakalamak için eklenmiş gibi...
Robespierre, kızımızı ete kemiğe büründürmek için çok çabalamışsa da bir türlü izleyiciye geçecek bir şey yaratamamış... Aklı uçuk, sıra dışı bir kadın olduğunu iddia eden havasına karşın böyle bir karakter yok ortada... Babasının tanımlamasıyla “sapkın, yanlış ve garip” biriymiş Donna... Ama bu tanımlamalar asılı kalıyor havada...
İncir çekirdeğini doldurmayan konudan 84 dakikalık uzun metrajı çıkarmak için çabalarken bolca yanlışa düşen, erkeğin kadının suratına osurması gibi sapkınlıklarıyla da garipleşen Obvious Child, Jenny Slate’in oyunculuk gösterisi dışında hiç bir şey sunmayan, abartılmış bir bağımsız balon...
Yorum Gönder