Son dönemin ilgi gören ve çok satarı olan "Ben, Kirke" romanını sevenler için müjde İthaki Yayınları'ndan geldi. Bu kez İskandinav mitolojisi'ne ilgi duyanların da dikkatine mazhar "Cadının Yüreği" ile buluşturuyorlar okuru. Heyecana ortak oluyor, merakla bekliyor ve pası bültene atıyoruz.

İskandinav mitolojisinin göz ardı edilen ancak kıyametin gelmesinde doğrudan rol oynayan buz devi cadı Angrboda’nın hikâyesini dinlemeye hazır olun!

“Cadının Yüreği”nde yazar Genevieve Gornichec, İskandinav mitolojisinin göz ardı edilen ancak kıyametin gelmesinde doğrudan rol oynayan buz devi cadı Angrboda’nın hikâyesini anlatıyor. Loki’nin Asgard tanrılarından gizlediği eşi; Fenrir, Hel ve Jormungundr’un annesi; Odin’in alt edemediği rakibi Angrboda, bu kibirli tanrılar dünyasında kendi destanını yazma fırsatına ilk kez kavuşuyor. İthaki Yayınları etiketiyle okuyucusuyla buluşan 336 sayfalık romanı Türkçeye çeviren Ceren Gürein. 

Library Journal’ın, “Madeline Miller'ın ‘Ben, Kirke’sini sevenler için birebir” dediği; Booklist’in, “Neil Gaiman’ın ‘İskandinav Mitolojisi’ni ve Joanne M. Harris’in ‘Loki’ romanlarını seven okurlar için eşsiz bir yeniden anlatım” diye tanımladığı “Cadının Yüreği için ABD’li tarih romanları yazarı Margaret George ise “Kadim İskandinav tanrılarının puslu diyarına uzanan benzersiz bir yolculuk. Kitabın merkezinde ise sevdiklerini korumak için çağlar boyunca fedakârlıklar yapan bir cadı duruyor” diyor.
 
Kapak arkası:
Derler ki, yaşlı bir cadı yaşarmış doğuda… 

Bu cadı güneş ve ayı kovalayan kurtlar getirmiş dünyaya.
Derler ki, Asgard’a gitmiş ve üç kez ateşe verilmiş, üç kez yeniden doğmuş kaçmadan önce. Derler ki, eşsizmiş büyüsü, kâbusuymuş tanrılar tanrısı Odin’in bile. Derler ki, yaralı dudakları ve sivri dili olan bir adamı sevmiş, Loki derlermiş adına. Derler ki, doğurduğu çocuklar tanrıların alacakaranlığını, Ragnarök’ü getirmiş. Ve yine derler ki, kendisi direnmiş Ragnarök’ün alevlerine sonuna kadar, kalbi dışında her şey bir kez daha küle dönene kadar. Ancak kimisi onun hâlâ yaşadığını söyler. İnsanlar ölür, tanrılar ölür ama o yaşamaya devam eder…
 
Genevieve Gornichec: Ohio Eyalet Üniversitesi tarih bölümünden mezun olan Gornichec, Vikingler üzerine yaptığı çalışmalarla konu üzerinde uzmanlaştı. İskandinav mitleri ve İzlanda destanları üzerine yaptığı çalışmalar ve araştırmalar ise yazın hayatındaki ilhamı oldu. Cleveland, Ohio’da yaşıyor. “Cadının Yüreği” yazarın ilk romanıdır.

Cadının Yüreği / Genevieve Gornichec

2020 Booker başta olmak üzere birçok ödül kazanan “Shuggie Bain” yoksulluk, aile bağları ve yıkıcı tutkuları konu alan olağanüstü bir roman.

1980'ler. Glasgow şehrinin adeta öleyazdığı, ailelerin güçbela ayakta kalabildiği bir dönem. Ne var ki orta yaşlarındaki alımlı Agnes Bain daha fazlasını hak ettiğine inanır; müstakil bir ev sahibi olmak, istediğini satın almak gibi... Gelgelelim taksi şoförü kocası tarafından sürekli aldatılan Agnes, üç çocuğuyla birlikte harap olmuş bir madenci kasabasında yaşamaya mahkûm olur. Çocukları, yavaş yavaş alkol batağına saplanan Agnes'i kurtarmak için ellerinden geleni yapsalar da, bir süre sonra kendilerini kurtarmak için bir bir onu terk ederler. Yalnızca en küçükleri Shuggie, bir gün düzeleceği ümidiyle annesinin yanında kalır.

Farklı bir çocuk olan Shuggie, annesinin iddialı tavırlarını benimser. Ancak davranışları yüzünden madenci çocukları onu hırpalarken yetişkinler tarafından da acımasızca yargılanır. Diğer oğlanlara benzemeye çabalayan Shuggie, bir yandan da annesini kurtarmak, bu yoz ortamdan çıkarmak derdindedir. 

Douglas Stuart'ın romanı Shuggie Bain yoksulluğu, sevginin sınırlarını ve kibrin beyhudeliğini ortaya seren, sakınmasız tavrına karşın olağanüstü çarpıcılıkta ve güzellikte bir eser.

"Bağımlılık, cesaret ve sevgi üzerine bu şaşırtıcı şekilde içten, duyarlı ve sürükleyici ilk roman bizi şaşkınlığa uğrattı… Yıkıcı tutkulara ve aile kurumuna dair alabildiğine hüzünlü, bununla birlikte umudun büsbütün solmadığı bir sorgulama."  Booker Ödülü Jürisi

 

2020 Booker Ödülü

2020 Amerikan Ulusal Kitap Ödülü finalisti

2021 İngiliz Kitap Ödülleri, "Yılın Kitabı Ödülü"

2021 İngiliz Kitap Ödülleri, "En İyi İlk Roman Ödülü"

#aile #seksenler #glasgow #thatcherdönemi #neoliberalizm #yoksulluk #alkolizm #toplumsalcinsiyet

DOUGLAS STUART, İskoçya, Glasgow'da doğdu. Londra'da Kraliyet Sanat Koleji'nde yüksek lisansını yaptı. On sene üstünde çalıştığı romanı Shuggie Bain, yayımlandığı 2020 senesinde büyük başarı elde ederek başta Booker olmak üzere başka birçok ödül kazandı ve "yılın kitabı" listelerinde yer aldı. "Found Wanting" ve "The Englishman" gibi kısa öyküleri The New Yorker dergisinde yayımlanan Stuart, 2000'den bu yana New York'ta yaşıyor.

Shuggie Bain / Douglas Stuart

Çeviri: Duygu Akın

Dizi: Can Çağdaş

Tür: Roman

Sayfa sayısı: 536

Fiyat: 80,00 TL         

 

Doksanlar deyince, müzik deyince akla gelen ilk şeylerden biri basit görünen ama her saniyesine anlam yüklenmiş “mixtape”ler “karışık kasetler”dir. Birine açılmak istiyorsanız soluğu çift kasetli teybin önünde alırdınız. Yolculuğa çıkıyorsanız da öyle… Birini yolcu ediyorsanız da öyle… Şarkı sıralamaları çok mühimdi. Neyle başlayacak, neyle devam edecek ve nasıl bitecek. Kendine ait bir matematiği olmalıydı o kasetin. Şarkı sözlerinden çıkan anlam dinleyene yansımalıydı. Duygusal bağ kurmanın ilk adımıydı karışık kasetler. İçine bolca anı sığdırarak oluşan şarkılar da toplanıp bir nevi günlük haline de gelirdi. Ya tasarımı. Kapağı, yazıları… Düşündüklerimi şarkılar versin manifestosuydu. Kasetin yerini cd’ler aldığında aynı tadı vermedi. Cd’nin yerini online müzik siteleri aldığındaysa tüm anlamı kayboldu neredeyse. Bugünün mixtapeleri dinleyicinin sevdiklerini analiz eden algoritmanın o zaman bunları da sever mantığıyla oluşturulmuş keşif toplamalarından ibaret. Oysa kasete doldurulmuş bir mixtape okunmaya hazır kitap gibidir. Yıllar sonra bile okunup anlam çıkarılır. 2021 yapımı “Mixtape” o anlamın peşinden koşan bir öykü sunuyor izleyicisine.

“Kırık Kaset” adıyla Netflix’te yerini alan filmin senaryosunu “The Boy / Lanetli Çocuk” ile bilinen Stacey Menear kotarmış. Peliküle aktaran ise Valerie Weiss olmuş. İlk uzun metrajına “Losing Control” ile 2011’de imza atan Weiss, dört yıl sonra “A Light Beneath Their Feet” ile iyi kolej draması çıkarmıştı. 2016’da ise tuhaf bir kırma “The Archer” ile yaşadığı başarısızlığın ardından tv’ye geçiş yaparak dizi setlerinde motor dedi bol bol. Gençlik dizileri ve renkli, neşeli yapımların başarılı ismi hale geldi. Kendini Mixtape’de bulması o yüzden sürpriz değil. Tam ona göre bir dünya kurulmuş zira. Mütevazı bir oyuncu kadrosu kurulmuş. Üç genç kız Gemma Brooke Allen, Audrey Hsieh ve Olga Petsa’ya “Modern Family”nin Claire Dunphy’si Julie Bowen ile Nick Thune eşlik ediyor. 

12 yaşındaki Beverly Moody ile tanışıyoruz. Anne babası bir araba kazasında öldüğünde henüz bebekmiş. Anneanesi ile yaşıyor. Anne babasını tanıma isteğiyle dolup taşsa da büyükannesi onlardan bahsetmeyi hiç sevmiyor. Varsa yoksa şikayetler ve yasaklarla dolu bir söylemle oluşan buzdağının arkasında kalmışlar. Okulda da pek dikkat çekmeyen sıradan bir kız olan Beverly’nin dönüm noktasıysa anne babasına ait bir kaseti bulması oluyor. Bulduğu karışık kasetin dinlenemez olduğunu gördüğünce hedefini belirliyor. Şarkıları bulup dinlemek ve annesinin nasıl biri olduğunu öğrenmek… En önemlisi soruysa “tanısa beni sever miydi”… Cevapları almak için bir plak dükkanına gitmesiyle serüveni başlıyor.

Karakterlerini kısa sürede sevdiren, müziğin gücünü hissettiren bir film “Mixtape”. Yan yollara sapmadan, öyküsünü derli toplu anlatma derdinde. Tanıdık karakterler içerse de her birine minik dokunuşlar yaparak özgün olmasını isteyenlerden. Plak dükkanı sahibi Anti örneğin. Çok tanıdık ama bir o kadar özgün karakter olabilmiş. Büyükanne de aynı şekilde. Şarkılara giden yolda kurulan üçlü dostluk da filmin akıcılığını arttırırken sevimliliğini de yükseltiyor. Daha önce izlemiştim hissi taşıyor bol bol. Ortasına gelmeden seyircisinin öngörülerine karşılık vererek interaktif bir izleme de yaratıyor. Sanki senaryoyu izleyici yazmış gibi ne düşünsek çıkıyor. Buna rağmen kaybettiği bir şey yok. Akıp gidiyor.

Bilinen arketipler ve klişelerle dolu olsa da sevimli ve iç ısıtan bir film “Mixtape”. O yılları bilenlerin nostalji dehlizine dalmasını sağlıyor. Öte yandan da o kaseti bırakan anne baba ile özdeşleşerek izleniyor. Doğruya doğru, her ilişkide “çocuğumuz olursa ona bizden ne kalır”lar vardır bir parça. Müzik arşivimiz ona kalır. Ne şanslıdır. Tüm şen şakrak ilerleyiş ve keşiflerin ardından gelen finalle ağlatma görevini de tamamlıyor film. Listenin en zorlu şarkısı “Yanlış Şarkı”nın gizemi çözüldüğünde geriye sıcaklık, kendini iyi hissetme ve birkaç damla gözyaşı kalıyor. Çalıştığımız yerden soruyor Mixtape. Birlikte cevaplarken akın eden şarkılarla baş başa bırakıp gidiyor. Demiştim, iyi bir “karışık kaset”in özel güçleri vardır.

Başar Başar’ın 2017’de yayımlanan romanı “Sibop” mutsuz ve mağlupsanız, sık kullanılan söylemle “dibin dibindeyseniz” el verip yukarıya çekiyordu. Üslubuyla neşe verip, güle oynaya okuma deneyimi sunuyordu. Öykülerden sonra gelen ilk roman yılın da en keyif veren romanlarındandı. Bittikten sonra da sürüyordu o keyif ve heyecan. Bir de soru geliyordu akla: Sonraki roman ne olacak? Ne yazacak? Konusu ne olacak? Şimdi dönüp baktığımda en azından kendi adıma bu soruların ve heyecanın hep canlı kaldığını tereddüt etmeden söyleyebilirim. O heyecanla kitap fuarında “Sibop”a imza alırken yazara sormamı bile sağlamıştı. Ki normalde imzamı alır çekilirim, hiç sormam böyle durumlarda. İyi ki de sormuşum diye düşündüren bir yanıt almıştım. Sıradaki romanı anlatmıştı Başarır. “Dolunay İki Gece Sürer” tastamam oydu. En baştan söyleyeyim o beklenti ve heyecanı fazlasıyla karşılıyor roman. Okumaya başlar başlamaz bunu görmek ve emin olmak okur için büyük konfor oluyor. Sonrası da bitmesin diye azar azar okumak ve keyfini çıkarmak oluyor ki bu duyguyu da pek sık yaşamıyoruz artık. O okuma hazzını dibine kadar hissediyorsunuz.

“Dolunay İki Gece Sürer” 2001 yılına götürüyor okurunu. Bizim kuşak bilir. En karışık dönemlerden biri… Milenyum diye diye şenlikli girilen 2000’den sonra siyasetin sürekli olaylarla kriz üretir olduğu, popüler kültürün yavaş yavaş ekran saçmalıklarının boşluğuna sürüklendiği bir dönemdi. Anayasa kitapçığı, yazarkasa fırlatmaları, kardak krizi derken hem içerde hem de dışarda oluşan bu gerilime büyük bir ekonomik kriz de eklemlenmişti. Bir yıl sonra yapılan seçimden şu anki iktidarın ilk galibiyeti olduğu da malum. Dünya siyaseti için de aynı şekilde önemli yıldı. 11 Eylül saldırısı ile çok şey değişti malumunuz. Romanın son karışık dönemde geçtiğini söylemek yanlış olmaz. O dönemi yansıtmak konusunda da çok başarılı ve satırbaşı olaylara değinerek atmosferi tamamlıyor ama “Tarih zaten saçmalıklar yoluydu. Dünya bir etme bulma kurumuydu.” diyerek şerh de koyuyor.

Üniversite öğrencisi kızımız Gamze ile tanışıyoruz ilkin. Babasıyla arasındaki mesafeyi öğrendikten ve bulumik kedi çıtırı da tanıdıktan sonra, safları sıkılaştırıyor roman. Pintiliğin kitabını yazacak İhsan Sami Bey ile onun kadar ilginç arkadaşı Süreyya romanın en muzip damarını oluşturuyor. En çok güldüren diyaloglar, muziplikler, hınzırlıklar ve çılgınlıklar onların başının altından çıkıyor. Romanı sürükleyen ve nefes aldıran karakterler oluyorlar. Hele o ne derlermiş diyerek giriştikleri deyişler tam gülme gazı. İkinci aşamanın da hazırlayıcısı olurken okura şunu yaparlar şimdi, şunu derler şimdi öngörülerini de vererek etkileşim yaratıyorlar. Bir noktadan sonra ikisiyle özdeşleşip onların gözünden bakar hale gelmek de mümkün. Zira Gamze’nin vurguladığı mesafeden dolayı onu net kabulleniyor çok fazla içli dışlı olmuyoruz ikili kadar. Öte yandan Gamze’nin romana kattığı canlılıksa şahitlik oluyor. Dönemin olaylarını ve bu olaylara yapılan yorumları onun merkezde olduğu bölümlerden okuyoruz. Ki bir noktadan sonra her şeye dair bir şeyler söylüyor roman. Daha kapsayıcı hale geliyor. “İnsan nedir bilir misiniz gençler? İnsan iki kulağı, iki gözü, iki de yüzü olan çiğ süt emdirme tekniğiyle üretilmiş sütlü tatlıdır. Tatlılardan insan." diye genel tanımlarda da bulunuyor roman, “Çünkü susmak da bir şiddetti, icabında en ağır, en bitirici darbe. Konuşmayacaksın. Karışmayacaksın. Darılmayacaksın." da diyor,  "Üzüntü öfkenin tohumudur. Yaprak verir hiddet olur, yanlış yerde çiçek açsa şiddet olur. Tehlikelidir yani, şiddetin mazereti olmaz çünkü." de diyerek duygulara da iniyor. “Hepimiz eksiğiz, hiç kimse tamam değil. Herkesin hasarı vardır." diyerek o hasar tespitini de zenginleştiriyor.

İkinci bölümle birlikte ise romanın başkarakteriyle tanışıyoruz. Gamze’nin pek de çok tanımamıza gerek olmayan Stavros’a duyduğu hislerle bizi de peşinden sürükleyerek gittiği Girit. Romanı bir “Girit güzellemesi” olarak tanımlamamızı sağlayacak denli etkili bir anlatım var. Soluğu orda alma isteği yaratan bir anlatım. Ne kadar zenginlik kattığını ise anlata anlata bitiremeyiz, o derece. Akdeniz canlılığını, denizin kokusunu, rakının kokusunu da romana ekliyor Girit. Can damarı oluyor, ekstra can katıyor adeta. Karakter zenginliğini de ekliyor. Bir Yunan bir Türk bir İngiliz yollara düşüyor fıkra gibi. Yunanistan ile Türkiye arasındaki malum ilişkilerin gölgesinde aslında ne kadar benzer olduğumuzu gösteriyor. Zaten daha ilk baştan kolayca kurulan bir bağ da mevcut. Dünya ile ilgili söylemler de o bölümlerde geliyor. Ki altı çizilecek, bugünü de kapsayacak cümleler onlar. “Anlaşılan ülkede dolar kuru yükselirken insanlık irtifa kaybetmekteydi. Hep öyle olmaz mıydı?” sorusuna cevabımız aradan yirmi yıl geçmesine rağmen değişmedi örneğin. Temelde ise İstanbul-Girit hattında geçen macera Gamze’nin “sınırlar olmamalı” ile “iyi ki sınırlar var” cümleleri arasında ilerliyor. Sınır meselesine onunla birlikte kafa yoruyor okur. Ankara-Atina hattında bahar havası varken çıkılan ve bitmesin istenen bir serüven.

“Zaman denen zillinin hayata yaptığı kötülükleri, güzellikleri ziyan edişini” anlatan “Şiddeti bir kültür olarak benimsemek sizi cehaletten kurtaracak mı sanıyorsunuz” diye soran bir roman Dolunay İki Gece Sürer. “Kimse kendini sorgulamak, ötekinin duygularını dikkate almak istemiyor” diyen ve “Etnik kökenler, inançlar, kültürel geçişkenlikler, bütün bunların ne anlamı var ha? İnsan insandır. Daha önce de söyledim sana, benim için hepsi bir. Senin için öyle değil mi?” sorusuna yanıt beklerken reçeteyi de vermeyi ihmal etmiyor: "Öğrendim ki şu manyak dünyada asıl mesele duyarlılığı kaybetmemek, hissedebilmek. hissetmekten vazgeçmemek. İnsan kalabilmek için tek şart bu. Ve tabii sonra o duyarlılığın gereğini yapmak. Duyduğun şeyi anlamına erdirmek." Tüm bu tespitler ve sorular göklere revan olur mu onu zaman denen zilli gösterecek. Okura verdiği haz ise hiç değişmeyecek.

“Form dışı edebiyat” mottosuyla yayın hayatına başlayan Amorf Kitap, ilk kitabıyla merhaba dedi. Menekşe Gülben imzalı öykü toplamı “Yalnızlık Bakanlığı”, yalnızlık biçimleriyle toplumsal bir sorun haline gelen yalnızlığın boyutlarını irdeliyor ve yeni bir harekete çağrı yapıyor;  “Yalnızlık Bakanlığı kurulabilir mi?”

Sanat gazetecisi Gülben ilk kitabında alternatif bir benlik oluşturuyor ve bir salyangozun ağzından yalnızlığa dair dokuz öykü yazıyor. Her öyküde kendinizi bulduğunuz bir yolculukta onun yalnızlık bakanlığına, yıkılan kulelerine, salyangozunun kalbine, büyülü divanına konuk oluyorsunuz. 

Öykü toplamının adı olan “Yalnızlık Bakanlığı”, aynı isimdeki öyküde Serap adlı bir mendilci kızın ülkedeki yalnızlar için büyüyünce Ankara'ya gidip Yalnızlık Bakanlığı’nı kurma hayalini anlatıyor. İngiltere’de kurulan ilk Yalnızlık Bakanlığı’nın ardından Japonya’nın da geçtiğimiz yıl Yalnızlık Bakanlığı’nı kurması milyonlarca insanın yalnızlıktan muzdarip olmasının resmi olarak fark edilmesi anlamına gelirken, kitabın ismine de bu vesile ile ilham kaynağı oluyor.  

Yalnızlık Bakanlığı’nın ülkemizce de kurulması konusunda edebiyatın gücünü kullanarak bir çağrı yapmayı amaçlayan yazar, yarattığı karakterler üzerinden, yalnızlığın bazen bir insan bazen bir hayvan bedeninde nasıl yaralar açtığını içsel dünyalarının analiziyle okuyuculara aktarıyor. 

Hermafrodit bir canlı türü olan salyangoz toplumsal cinsiyete vurgu yaparken; kitabın kapağında yer alan güncel sanatın en önemli isimlerinden Gülsün Karamustafa’nın 2013 yılında üretilen ve Salt Galata’da sergilenmiş olan “Çifte Hakikat” enstalasyonu aynı vurguya dikkat çekiyor.

“Bak abla, gökyüzüyle aynı renktesin artık. Bildin mi benim dünyamı şimdi?
Bildim.” 

“Sadece bölüyordum, bazen ikiye, bazen üçe, bazen beşe. Bölerek öldürüyordum babalarımı, gelmiş geçmiş tüm babalarımı öldürdüğüm gibi, onu da dört buçuk ay önce bölerek öldürmüştüm. Vicdanımla kalbim arasında nefessiz, ışığı yakamadığım, önüme bakamadığım harabe bir yerdeyim.”

“Ne de olsa sular yeniden çekilecek, lakin aylar gerek. Suyun çekilmesi, minarenin yenide görünmesi ve hatırlaması için bir kalbin. Aylar.”

“Gökyüzüyle aynı renge bürünüp Yalnızlık Bakanlığı’nı kuruyoruz."

Yalnızlık Bakanlığı / Menekşe Gülben
Kapak Görseli: Gülsün Karamustafa
Yayın Yönetmeni: Çiğdem Aldatmaz
Amorf Kitap
96 sayfa
24 TL

Nehir Kıyısı Kadınları, savaş sonrası Almanya'sında diyaloglar ve monologlar üzerinden bu soruya yanıt arıyor. Heinrich Böll'ün hayattayken yayımladığı bu son roman, Nobelli yazarın ülkesinin tarihi ve karakteriyle son kez hesaplaşması.

Nobel Ödüllü yazar Heinrich Böll'ün son romanı okuru 1980'li yıllara, Bonn'da Ren Nehri kıyısındaki seçkin villalara götürüyor. Politikacıların, bankerlerin, aristokratların yaşadığı bu evlerde bu kez başroller ipleri elinde tutanlarda değil, iktidar oyunlarını ve entrikalarla dolu bir dönemi sorgulayan eşlerinde ve sevgililerindedir. İşledikleri suçları ve yolsuzlukları halktan büyük bir beceriyle saklayan aristokratlarla, geçmişteki suçlarının üstünü örterek liberal Almanya'ya uyum sağlayan eski Nazilerle, yozlaşmış bir düzenin maskeli aktörleriyle hesaplaşan Nehir Kıyısı Kadınları, savaş sonrası siyasetin karanlıkta kalan köşelerine ayna tutarken okuru etik bir hesaplaşmaya da davet ediyor.

Rüşvet alıyorlar, füzeler yağdırıyorlar, ölüme tapıyorlar - bunların hiçbiri yeni değil. Yeni olan şu: Kendilerini suçlu hissetmiyorlar.

 

#almanmodernleri #siyaset #entrika #güçoyunları #savaşsonrasıalmanya

Nehir Kıyısı Kadınları'na ilgi duyanlar için ek öneriler: Heinrich Böll: Fotoğrafta Kadın da Vardı; Thomas Mann: Buddenbrooklar / Bir Ailenin Çöküşü; Joseph Roth: İsyan; Siegfried Lenz: Saf Değiştiren; Hans Fallada: Neden Ucuz Saat Takıyorsun?

HEINRICH BÖLL, 1917'de Köln'de doğdu. İkinci Dünya Savaşı'na katıldı, esir düştü, 1945'e kadar özgürlüğüne kavuşamadı. Savaştan sonra hem üniversite öğrenimini sürdürdü hem de ağabeyinin marangozhanesinde çırak olarak çalıştı. 1950'den sonra yaşamını yazar olarak Köln'de sürdürdü. Alman ve Uluslararası PEN Derneği'nin başkanlığını yaptı. 16 Temmuz 1985'te öldü. Heinrich Böll, edebiyat yaşamına öykü yazarak başlamış ve öykücülüğü hep ön planda tutmuştur. İlk çalışmalarından en nitelikli yapıtlarına kadar, Böll'ün öykülerinde keskin gözlemcilik yeteneği, çağdaş ve eleştirel düşünce yapısı, alaycılığı, insancıl yaklaşımı kendini açıkça belli eder. Aldığı ödüller arasında 1967 Georg-Büchner Ödülü, 1972 Nobel Edebiyat Ödülü vardır. Böll'ün eserleri yalnız Almanya içinde ve Alman dilini kullanan ülkelerde değil, bütün dünyada 20. yüzyılın önde gelen klasikleri arasına girmiştir. 

Nehir Kıyısı Kadınları / Heinrich Böll

Çeviri: İlknur İgan

Dizi: Can Modern

Tür: Roman

Sayfa sayısı: 240

Fiyat: 34,50 TL