Eski usül zeki gerilimler kalmadı artık, şöyle iyi bir Hitchcockian filme hasretiz epeydir diyenler biraz daha yaklaşın. 2018 yapımı Amerikan/İngiliz ortaklığı gerilim denemesi “In Darkness” tam da oraya oynuyor. Selamların çakıyor, hikayesini onun gibi açıyor, reverse yapacağında da onun gibi davranıyor. Vizyona girer mi bilinmez ama “In Darkness” meraklılarını ev sinemasında karşılıyor.

In Darkness, “The Tudors”un setinde doğan filmlerden. Dizinin setinde tanışan Anthony Byrne ve Natalie Dormer’ın ilişkilerinin ürünü olarak çıkmış. İkili senaryoyu ortaklaşa kotarmış ve sonrasında görevleri paylaşmış. Bryne yönetmen koltuğuna otururken, Dormer da başrolü üstlenmiş. Kısa filmlerle başladıktan sonra 2005’de ilk uzun metraj sınavını “Short Order” ile veren Bryne, iki yıl sonrasında da “How About You...” ile iyi iş çıkarmıştı. Popüler İngiliz dizilerinin özellikle de tarihi dramaların yönetmenliği ile daha da sivrilmiş bir isim. 11 yıl sonra uzun metraja dönüş yaparken bunun faydasını gördüğü çok belli. Filme yansıyan karakter derinliğinin sebebi de bu besbelli. Dormer’a tanıdık isimler eşlik ediyor öte yandan. Muhtemel aksiyon yıldızı olarak görünen Ed Skrein, Joely Richardson, James Cosmo, Neil Maskell, Jan Bijvoet ve kısacık görünse de Emily Ratajkowski kadronun tamamlayıcı isimleri.

Görme engelli piyanist Sofia ile tanışırız. Üst kat komşusu Veronique'in gürültüsünü hep duyan genç kadın, başka bir gürültülü günün sonunda balkondan düştüğünü duyar. Seslerle de olsa olaya tanık olmuştur. Olay cinayet midir yoksa intihar mı? Polis sorgusu ilerlerken Sofia önemli bir tanık haline gelir. Zira Veronique'in babası Milos Radic, Londra’da siyasi koruma altında yaşayan ve Bosna Savaşı sırasında soykırım eylemleri yapmakla suçlanan bir Sırp işadamı ve savaş suçlusudur. Sofia’nın onunla iletişime geçme isteğiyle olaylar şekillenir…

Açılışını Dario Argento filmlerine, giallo’ya selam çakarak yapan “In Darkness” film boyunca da bu tarz selamları sürdüren bir tarz denemesi. Gizemli gerilim filmlerini sevenler için keyif veren pek çok sahne mevcut. Ağız sulandıran, ruh okşayan sekansları ile çok sevilesi duruyor. Senaryosuna çok kafa yorulduğu belli ama peliküle nasıl çevrileceğine çok daha fazla kafa yorulduğu meydanda. Anthony Byrne, sevdiği filmleri incelemiş ve onlardan başka bir puzzle yaratmış gibi. Bir noktadan sonra izleyicisinin odağını da dağıtan bir yapı esasen bu. Hangi parçanın hangi filmden olduğuna odaklanmaktan filmin konusu ve çözümü geri plana itilmiş oluyor. Filmle ilgili en doğru başlığı da Radic söylüyor. Göründüğü gibi olmayan kişilere dediği gibi; Gizemli Kutu.

Sıradan bir cinayetin perde arkası filmi olarak başlayan In Darkness, özellikle ikinci yarıda hızlanarak bambaşka bir filme dönüşüyor. İşin içine anılar, soykırım, intikam, sırlar, casusluklar derken her şey giriyor neredeyse. Bu zengin menüye rağmen kontrolü kaybetmiyor ama biraz zayıflıyor. Senaryonun zaafları da burada başlıyor. Filmin ikinci yarısı sanki sette yazılmış gibi görünüyor. Hiç aksiyon yok denmiş ve bir iki sahne eklenmiş ama bütünde sırıtmış örneğin. Ya da Sofia’nın geçmişini aydınlatmak için alelacele bir karakter eklenmiş ama dikiş tutmamış. Bunun dışında da gereksiz ve çok mantıksız bir sex sahnesi var dolgu malzemesi olarak. Finaldeki sözde sürpriz de aynı manasızlığın eseri. Hikayeye hiçbir hizmeti olmayan bu sahneler Byrne ve Dormer’ın güvensizliklerinden olsa gerek. Ya yazdıkları senaryoya inanmıyor ya da seyircinin anlamakta zorlanacağını düşünüyorlar. Her sorunun yanıtının verilmek zorunda olduğunu zannederek panikliyorlar sonlara doğru. Oysa en temel sorunun cevabı verilmiş, fazlasına hiç gerek yok. Tüm bunlara rağmen filmin keyif vermesinin sebebi Bryne’ın teknik işçiliği. Metronom ile kurguyu eşlemesi, Vertigo başta olmak üzere klasiklere selam çakması görülmeye değer.

İyi başlayan, matruşka gibi parça parça yön değiştiren eski usül gerilim gibi gözükse de sonlara doğru dağılan gizemli bir kutu “In Darkness”. Kutuyu açtığına pişman olmamak için biraz sabır ve düşük beklenti gerektiriyor…

“Gün biter gülüşün kalır bende / Anılar gibi sürüklenir bulutlar / Ömrümüz ayrılıklar toplamıdır / Yarım kalan bir şiir belki de” dörtlüğüyle başlayan Ahmet Telli şiiri “Gülüşün Eklenir Kimliğime”… “Aykırı anlamlar arayıp durma” der, “güz biter sular köpürür de / kapanmaz gülüşünün açtığı yara / uçurum olur cellat olur her gece” diye devam eder. Selda Bağcan’ın eşsiz yorumuyla nefis bir şarkıdır aynı zamanda. 2006 yapımı Japon işi “Taiyo no uta”nın Amerikan uyarlaması “Midnight Sun”ı izlerken hep bu şiir, şarkı çınladı içimde. Ne Japonların ne de Amerikalıların haberi yoktur elbet ama duygular evrensel ne de olsa… Ustanın da dediği gibi ayrılıklar toplamıyız işte, yarım kalan bir şiir belki de… 2017 yapımı gençlik romantizmi “Midnight Sun” da o şiiri anlatmayı deneyenlerden…

Önce dizi olarak hafızalara kazınan “Taiyo no uta”, aynı yıl filme de dönüşerek çok sevilmiş romantik komedilerden. Uzakdoğu sinemasını sevenlerin mutlaka izlemiş olduğu film yapımcıların gözünden kaçmamış. Biraz gecikmeli de olsa Amerikan uyarlamasına dönüşmüş. Karşımızda bir uyarlamadan çok esinlenme olduğunu ilk baştan söylemeli. Eric Kirsten ilk senaryosuna imza atarken yönetmen koltuğunda çok doğru bir isim oturuyor. Ashley Tisdale videolarıyla popülerleşerek “Step Up Revolution”ın yönetmenliğine kadar yükselen Scott Speer, yeni dönem gençlik müzikallerinde akla gelen isimlerden. Filmdeki müzik sevdası dolayısıyla iyi birleşim olmuş. Aynı ekiple devam ederek kolektif bir iş çıkarmaya çalışmış. Oyuncu kadrosu da gişe için iyi toparlanmış diyebiliriz. Bella Thorne, Patrick Schwarzenegger, Quinn Shephard ve Nicholas Coombe’den oluşan genç kadroya Rob Riggle babalık ediyor. 

Midnight Sun, bizi bir hastalıkla tanıştırıyor. Amerikan işi olunca, hastalığa ve mücadeleye daha çok değinerek bir tür sosyal sorumluluğa da soyunuyor. XP olarak anılan bu hastalığın tam adı Xeroderma Pigmentosum. O sorumluluğu biz de alarak bir kaynaktan alıntılayalım: “Nadir rastlanan otozomal resesif geçişli bir deri hastalığıdır. Ultraviole (UV)’nin yarattığı DNA hasarı ya nükleotid hasarı kusuru ya da replikasyon sonrası onarım kusuru sebebiyle oluşur. Deri doğumda normaldir, ama fotosensitivite (güneş ışığına aşırı duyarlılık) yaklaşık beş yaşında derinin kurumasına, kırışmasına, beneklenmesine ve erken yaşlanmasına neden olur. Deri değişiklikleri ilk olarak süt çocukluğu döneminde ya da erken çocukluk döneminde, güneşe maruz kalan yüz, boyun, el ve kollar gibi vücut bölgelerinde görülmektedir. Hastalığın bilinen bir tedavisi yoktur. Kseroderma pigmentozum tedavisi derinin güneş ışığına karşı korunmasından oluşur. Deri kanserleri çoğunlukla cerrahi girişimle ya da radyoterapiyle tedavi edilir. Deri değişiklikleri oluşumunu engellemek için sistemik A vitamini formlarından ilaçlar kullanılabilir. Mutlaka UV ışınlarını engelleyen gözlüklerin, şapka ve kıyafetlerin kullanılması, ev ve arabadaki camlara ultraviole filtrelerinin takılması, fiziksel koruma sağlayan güneşten koruyucuların kullanılması, hastanın deri kanserleri ve göz komplikasyonları açısından düzenli takip edilmesi, hastanın dışarı ortamlarda çalışmaması, eğer okul camlarına ultraviole filtreli camlar takılamıyorsa çocuğun okula gönderilmemesi ve evde ders alması gibi imkanların sağlanması, hastaların mümkün olduğunca geceleri dışarı çıkması tedavide ve komplikasyonların önlenmesinde son derece önemlidir.” Tamamdır sanırım, yeterince bilgi edinmişizdir. Şimdi filme dönebiliriz…

XP hastası Katie ile tanışıyoruz. Kasabanın vampiri olarak anılan, eğitimini evde gören, sadece geceleri dışarı çıkan, evinde de özel camlar sayesinde babası ile birlikte korunaklı bir yaşam süren kızdır. Dış dünyadan da uzaktadır elbet. Yaşıtlarının tecrübe ettiği birçok şeyden yoksundur. Müzik aşkıyla doludur. Geceleri tren istasyonunda şarkılar söyler kendince. Senelerdir pencereden takip ettiği bir çocuğa aşıktır. Kasabanın popüler genci Charlie’ye… Bir gece yolları kesişir ve aşk başlar… Katie için güneş doğmuştur. Birbirlerini iterek en güzel akşamı, günü geçirme teklifleriyle mutluluklarını çoğaltırlar. Ta ki bir gün Katie saati unutup güneşe maruz kalana dek…

“Taiyo no uta” da “Midnight Sun”da bildik konuyu işliyor esasen. “Love Story”den bu yana aşina olduğumuz ölmeden önce son aşk, son birliktelik, mutluluk mevzuna… Yeni bir şeyler ekleme çabası yok. Bildik formülü ana karakterin şarkı söyleme sevdası ile çeşitlendiriyor o kadar. Orijinal Japon filmi daha hafif ve eğlenceli bir romantizm yaşatıyordu. Amerikan uyarlaması ise ciddi bir romantik dramaya soyunuyor. Hatta fazla ciddi. Yer yer bunun bir gençlik filmi olduğunu unutturacak denli ciddileşiyor. Oysa konu bildik, ilerleyiş ve hatta final diyalogları bile tahmin edilebilir bir film. Spier nedense bunun bir uyarlama olduğunu unutacak denli ciddiye almış işini. Hiç es bırakmadan gözyaşı akıtma sevdasına kapılarak ilerlemeyi hedeflemiş. Bu hedefe yürürken de kontrolü elden kaçırmış. Oyuncu yönetimini o kadar kaçırmış ki yaratmak istedikleri bu yüzden teoride kalıyor. Bella Thorne’un dengesiz performansı hadi gözden kaçar da Patrick Schwarzenegger’ın odundan farkının olmaması nasıl kaçar gözden. Thorne ile kimyalarının bir türlü tutmamasına da sebep oluyor Arnold ustanın oğlu Patrick. Yaş olsa eğilir hadi de kuru odun olarak filmin önündeki en büyük engel. Bir noktadan sonra xp hastalığından çok Thorne’un haline üzülür hale gelmek mümkün. Neyse ki Quinn Shephard gibi bir tampon var performans olarak. Onun sevimliliği sayesinde yan öykü de olsa yüzü güldüren ve filme tempo kazandıran anlara şahit olabiliyoruz.

İzleyicisini XP hastalığına duyarlılığa davet eden Midnight Sun, bildik konusunu tipik formülle işleyen klişe bir gençlik romantizmi. Orijinal filmin gerisinde kalmanın yanı sıra vasatı bile aşamıyor. Hedeflenen hiçbir duyguyu veremiyorsa da mesajlarını da dikte etmekten geri kalmıyor. Her gün hediyedir derken keşke 91 dakikanın her anının da izleyicisinin hediye olarak geçmesini sağlayabilseydi demek kalıyor bize… Yarım kalan her şey bir şiirdir nihayetinde…

Bir dönem ortadan kaybolan, ikibinlerin ortalarında özellikle Fransız yönetmenlerin çabası ile dirilen kan banyolu b-türü gerilimlerin yükselişi sürüyor. Kendisine ev sinemasına bir Pazar yaratarak ilerleyen tür sinemasına yeni örnekler eklenirken iyileri genellikle övgülere boğularak yıla da damgayı vuruyor. 2017 yapımı “Revenge” tam da böyle bir örnek. Prömiyerini Toronto’da yapan film 2017 Eylül’ünden bu yana epey festival gezdikten sonra mayıs ortasında ev sinemasında izleyici karşısına çıkarak bu ilgiyi çoğaltmış durumda.

“Revenge” bir ilk film. “Kadınlar her zaman mücadele etmek zorundadır” mottosunu kullanan filmin yaratıcısı da bir kadın üstelik. Coralie Fargeat, ödüllü iki kısa film ve bir mini diziden sonra ilk kez uzun metraj sınavında. Fargeat kısa filmleriyle atmosfer yaratımı ve sanat yönetimi konusunda iyi olduğunu göstererek sivrilmişti. 2014 yapımı kısa bilim-kurgu’su “Reality+” iyi bir fikrin düşük bütçe ile gerçeğe dönüşümü idi. İlk uzun metrajında da aynısını düşünerek atmış adımını. Az oyuncu ile tek mekanda kotarmış filmini… Bizim korku/gerilim sinemasına da ders olacak nitelikte bir işçilik ile hem de. Oyuncu kadrosu da yeni isimlerden, Matilda Anna Ingrid Lutz, Kevin Janssens, Vincent Colombe ve Guillaume Bouchède’den oluşuyor. 

Hiçliğin ortasında bir yerdeyiz. Her yıl geleneksel olarak düzenledikleri av partisi hazırlıklarındayız. Üç zengin adam parti için buluşmak üzeredir. Eve ilk gelenler Richard ve afet metresi Jen olur. Stan ve Dimitri de onlara katıldıklarında Jen’in cazibesi onlarında başını döndürür. Eğlenceli gecenin sabahında her şey kontrolden çıkar. Jen önce tecavüze uğrar sonra öldüğü sanılarak çölde terk edilir. Gözünü yaralı açan Jen, bedeli ödetmek için intikam almaya soyunur…

Revenge, planlanan işlerin değiştiği ve acele kararlarla değişen, avcının av haline geldiği filmlerden. “I Spit on Your Grave / Mezarınıza Tüküreceğim” evreninden. Kadın yönetmeni sayesinde güçlü kadın figürünü parlata parlata ilerleyenlerden. Lutz’un cazibesini tecavüz sahnesine dek çok iyi yansıtıyor. Çıplaklığı gösterme peşinde değil. Kamerasını kendi doğrularına göre ayrıntılara çeviriyor. Isırılan elma, benzetilen hayvanlar gibi zoom inlerin peşinde daha çok. Mesafeyi de çok iyi koymuş oluyor böylece. Jen’i arzuluyoruz ama çıplak görelim ısrarında olmuyoruz. Tecavüzü de göstermenin değil hissettirmenin çok daha iyi bir seçim olduğunu onaylıyoruz. Fargeat, zaten bildiğimiz bir manzarayı kendince anlatıyor. Konuya herkesin aşina olduğunu kabullenerek karakterlerini tanıtmaya, derinleştirmeye hiç uğraşmıyor. Neler olacağını da tahmin ediyor, az çok biliyoruz zaten. Çölün ortasındaki avı daha çekici hale getiriyor. Görüntü yönetmeni Robrecht Heyvaert’in muazzam işçiliğiyle atmosferi, sıcağı, hırsı, mücadeleyi de hissetiriyor.

“Revenge”in tüm albenisi ikinci yarısında… Kana susayanları zevke boğacak bir banyo sunuyor. Bazı anlarda gereksiz uzatmalar ve sarkmalar olsa da, finalinde de zirvesini yapıyor. Formül iyi, konu makul, işleyiş gayet iyi… 108 dakika olması dışında sorunu yok. Keşke birkaç sahneyi daha atsaymış derdirttiği anlara sahip. Yine de bir kadının ellerinden kanlı bir intikamı seyretmek hoş bir deneyim. “Kazanabileceğini mi sandın? Hem de bana karşı?!” diyen erkek yara bere içinde de olsa küçümseyerek ekler “Bunun mümkün olduğu tek an mücadele göstermeden ayrılmanı teklif ettiğim zamandı. Ama mücadele etmen gerekiyordu. Kadınlar her zaman mücadele etmek zorundadır ya.” İzleyicisine ustalıkla Jane’in yanında taraf tutturan Revenge, “iyi ki mücadele etti” dedirtenlerden. Türü sevenler ıskalamasın…

Steven Soderbergh’in dünya prömiyerini 68. Berlin Uluslararası Film Festivali’nde yapan yeni gerilimi ortalama bir beğeni ile karşılanmıştı. Yönetmenin filmin tamamını sadece iPhone 7 Plus ile çekmesi dolayısıyla merakla bekleniyordu. Amerika’da 23 Mart’ta vizyon gören film şimdilik bizi pas geçmiş gibi görünüyor. Vizyona gireceğine dair herhangi bir bilgi yok. iPhone ile çekilmiş filmi beyaz perdede görme fırsatını kaçırmış olsak da ev sinemasında yakalayabiliyoruz nihayet.

1989’da çektiği “Sex, Lies, and Videotape” ile bağımsız kanadın en iyi başlangıçlarından birini yapan Soderberg, Ocean serisi ile gişeyi keşfederek ilk döneminin epey uzağına düşmüş ve bunu da sürdürmüştü. “Side Effects” ile 2013’de o dönemi hatırlamış olsa da geçen yıl izlediğimiz son filmi “Logan Lucky” ile yine gişe işine yönelmişti. Çoğunlukla sinefilleri kızdıran bir filmografiye sahip Soderberg’in son denemesi bu yüzden ilgi çekici. Tanıyıp sevdiğimiz ilk dönemi gibi denemeyi seven, risk alan tavrına dönüş filmi olarak görünüyor “Unsane”. Prömiyerinde nasıl karşılanacağını o yüzden merak ettik. İyi film olmasını diledik. Vizyonu es geçmesiyle beklentilerimiz düştü ama yine de izlemeden geçemedik. Sinefiller için durum böyleyken ortalama seyirci için de farklı bir merak duygusu var elbette. Artık neredeyse elimizin bir parçası haline gelen telefonla çekilmiş olması… Üstelik konusunun saplantı olması da ironik görünüyor. Neyse, artık hayatımızın iyice parçası haline gelen ve zamanımızın büyük bölümünü geçirdiğimiz telefonlara olan saplantı başka bir yazının konusu olsun biz “Unsane”e bakalım…

Kısa filmler, tv filmleri derken gişe sınavını 2010 yılında “The Spy Next Door” ile veren ikili Jonathan Bernstein ve James Greer’in senaryosu ile yola çıkan Soderberg, başrolü de dizilerle popülerleşen Claire Foy’a vermiş. Joshua Leonard, Amy Irving ve Juno Temple da ona eşlik eden isimler.

Genç bir kadınla tanışıyoruz. Sawyer Valentini, başına gelenler yüzünden şehir değiştirmiş ve hayatını yenilemiş. Yine de çok mutlu değil. Geçmişinden kaçmaya devam etse de psikolojik yükünü taşımaya devam ediyor. Korkularının doruğa çıktığını gördüğünde bir danışmana gidiyor. Konuşma sonrasında kendisini isteği dışında tutulduğu bir akıl hastanesinde buluyor ve olaylar gelişiyor.

Steven Soderberg, İphone ile çok iyi sekanslar yaratmış. Basit müzik kullanımıyla da bunu desteklemiş. Alışık olduğumuz renk tonlarıyla kolayca içine girebildiğimiz hikayeyi kısa sürede iyice sahipleniyoruz. Gerçekçiliği de beraberinde getiriyor bu durum. Saplantılı aşık konusuna da yabancı olmayınca konunun dışına hep birlikte çıkabiliyoruz. Sistem eleştirisi de yan öykülerden biri olarak yerini alıyor. Çeşitli sorular da peş peşe geliyor. Sistemin bizi gözetmek yerine bizden faydalandığını, görevin kötüye kullanılmasını, yetkisiz yetkilileri, sigorta sistemindeki açıkları tartışmaya açıyor. Diğer yandan Sawyer ile birlik olup korkularımızla yüzleşiyoruz. Korku mu, sanrı mı sorularına cevap arıyoruz. İyi bir anlatımla harmanlıyorsa da ikinci yarıda odağından saparak sıradanlaşıyor Unsane. Hayatta kalma içgüdüsüne vurgu yapıyor ama kendisi kalamıyor bellekte. Sisteme dair sorular da bir yere kadar nihayetinde. Temelde bir saplantı ve dönüşüm hikayesi. Saplantı tamam ama vaat edilen dönüşüm bir türlü gerçekleşmiyor. Gerçekleşiyor gibi görünse de havada kalıyor.

İyi bir çaba “Unsane”, film çekmek için sadece bir fikriniz olmasının yeterli olduğunu gösteriyor. Soderberg teknik anlamda iyi anlatsa da, senaryosunun içini yeterince dolduramıyor. Her zamanki gibi karşımıza çıkan aynı motto oluyor: “Ne anlattığın değil, nasıl anlattığın önemli.” Kavramsal olarak tartışılacak çok malzeme verse de yetmiyor. İkinci yarıda yaşanan sarkmalar ve her şeyi fazlasıyla gösterme hırsıyla finali de sarkıyor. Beklentileri düşürmek kaydıyla keyif alınabilecek orta ölçekli bir psikolojik/gerilim “Unsane”, uzatmalı 98 dakikadan geriye Claire Foy’un performansı kalıyor.

2015 yılında Becky Albertalli’nin yazdığı bir roman gençler arasında çok popüler olmuş ve birçok dile çevrilerek best-seller olmuştu. “Simon vs. the Homo Sapiens Agenda”, sevilesi başkarakterinin eşcinsel olduğunu açıklayamamaktan muzdarip halleri bir çok akranına ilham kaynağı olmuş ve dünya gençliğini de etkisi altına almıştı. Bizde de sevilmesi iki yıl sonrasını buldu. “Simon Homo Sapiens'e Karşı” adıyla dilimize kazandırılan roman Pegasus etiketiyle raflarda yerini aldığında genç okurlarda yankısını buldu. Kaçınılmaz olarak film yapımcılarının ilgisini çekti ve “Aynı Yıldızın Altında”nın yapımcılarınca canlanıp peliküle dönüştü. 16 Mart’ta vizyona giren film ilginçtir ülkemizi pas geçti. “Love, Simon” izleyicilerin karşısına ancak ev sinemasında çıkabiliyor. Meraklısına beyazperde yerine beyaz ekrandan göz kırpıyor.

“Love, Simon”un künyesi film hakkında ilk izlenimi fazlasıyla veriyor. Tüm ekip dizi dünyasından doğan isimler. Bu yönüyle tam bir dizi toplaması esasen… Senaryosuna birçok dizide birlikte çalışan Elizabeth Berger ve Isaac Aptaker’in imza attığı filmin yönetmen koltuğunda özellikle The CW dizileriyle tanıdığımız Greg Berlanti oturuyor. Süper kahraman hikayelerini diziye uyarlayan Berlanti, üçüncü kez koltukta. 2000 yılında ilk sınavını “The Broken Hearts Club: A Romantic Comedy” ile başarılı şekilde verdikten sonra 2010 yılında “Life as We Know It” ile iyi iş çıkarmıştı. Sekiz yıl aradan sonra onlara göre daha hafif ve basit bir filmle kendince nefes almış. Nick Robinson, Katherine Langford, Alexandra Shipp, Jorge Lendeborg Jr., Logan Miller ve Keiynan Lonsdale’in başını çektiği genç kadroya Jennifer Garner ile Josh Duhamel eşlik ediyor.

Kendi deyimiyle son derece normal bir hayatı olan lise öğrencisi Simon ile tanışıyoruz. Anlayışlı bir anne, şefkatli bir baba ve hamarat bir kızkardeşi ile hep beraber takıldıkları üç iyi arkadaşa sahip. Tüm bu tabloya rağmen bir sırrı var: Eşcinsel! Bunu kimseye söyleyememekten muzdarip… Bir gün tüm bu tabloyu değiştiren bir şey oluyor. Okulun dedikodu sitesinde biri ismini vermeden gay olduğunu açıklar ve mail adresini verir. Simon da kolları sıvar ve onunla yazışmaya başlar. Ortak sorunları üzerinden başlayan iletişimleri aşka doğru evrilir… Lakin iki sorun baş gösterir. Mailleri gören arkadaşının şantajı ve yazıştığı kişinin kimliğini bilemeyişi… 

Film konusu hayli basit… Tamamen dönem gençliğine odaklanıyor ve onların dünyasından besleniyor. Gençler dışında kimsenin anlamayacağı ya da anlam veremeyeceği bir dünya. Kimliğini açıklama meselesi, sırlar ve ifşalar, bloglar ve amaçsız hayatlar. Dişe dokunur herhangi bir şeye rastlamak mümkün değil. Karakterler çok düz neredeyse karikatürden. Hele bir tanesi var ki eşcinsellik sembolü olarak konmuş ve bayrak gibi duruyor filmin orta yerinde. Romanı okumadığım için herhangi bir yorum yapamayacağım ama filmin her açıdan yüzeysel olduğunu belirteyim. Popüler birçok satardan ne bekleniyorsa o var. Tüm karakterler bildik. Aile ve arkadaşlar hazır şablon. Diyaloglar içi boş balonlar. Bu tablo da verilen mesajların havada kalması kadar doğal bir şey de yok haliyle. Normalde etkileyici olması gereken ana konuşma sahnesinde dökülen gözyaşları havada kalıyor ve çok absürt görünüyor bu yüzden.

Love, Simon bildik bir mesaj veriyor eninde sonunda. Kim olursan ol kendin ol. Kendini saklayarak nefesini tutma. Kendini rahat bırak nefesini ver ve kendin ol. Ne olursa olsun herkesteki anlamın aynı kalacak. Bu basit mesajı eşcinsel bir ana karakter üzerinden veren film hayli vasat seyrediyor. 110 dakikalık süresini sadece meçhul gay Blue’nin kim olduğunu merak etme duygusu üzerinden geçirebiliyor. İyi bir gençlik filminin standart özelliklerinin de dışında. İyi müziklerle donatılmamış örneğin. Döneme dair göndermeler ya da bu zamana aitlik hissiyatından da uzakta. Eğlence ve güldüren anlardan, esprilerden de eser yok. Çok ruhsuz. O beklenen humourdan yoksun. Sıradan bir tv filmi gibi gelip geçiyor ve izleyiciye unutmak kalıyor. Sözün özü, İkibinli yıllar gençliği daha iyi filmlerde kendini bulmayı hak ediyor.

Milenyum ile birlikte dünya küçüldü ve her kafadan bir ses çıkmaya başladı. Sunulanı hemen etiketlemeden ibaret bu seslerin en gereksiz çıktığı yerlerden biri de sinema oldu maalesef. Özellikle merak edilen filmlerde başımıza sık geliyor. Temkinli yaklaşmak zorundalık hali alınacak keyfi direk etkiler hale geldi. Filmlerin festivallerdeki ilk gösterimlerinden sonra aldığı tepkiler ve övgüler karşısında “bir an önce izleyeyim de aksini iddia edeyim” düşüncesi neden var anlamış değilim ama var. Hadi gidelim, izleyelim ve gömelim! Beklentileri yükselten etiketlere karşı oluşan bu tutum alınacak tüm keyifleri de öldürüyor. Bu beklentileri körükleyen de filmin arkasındaki isim öte yandan. A24’ün “It Follows”, “The Babadook” ve “The Witch”de de aynı şeyi yapmışlığı var. Referans olması gerekirken sabıka olarak yansımasının sebebi de onlar. Prömiyerini Sundance Film Festivalinde yapan “Hereditary” de tam olarak böyle bir film. Afişine kadar yansıyan “tüm zamanların en korkunç filmi” ifadesini görmezden gelmek ya da okuyup geçmek gerekiyor. Asıl notu verecek olan izleyici zira. Özellikle ikinci yarısında coşan “Hereditary” için tüm beklentileri unutmak ve koltukta arkaya yaslanıp keyfini çıkarmak gerek. Tüm zamanları boşverelim, o salonda geçirilen 127 dakika mühim. 

Time Out tarafından “Yeni jenerasyonun The Exorcist’i” olarak nitelenen filmin arkasında ciddi bir hazırlık çalışması var. 2011 ile 2016 arasına altı kısa film sığdıran Ari Aster, senaryosunu da kotardığı filmle ilk uzun metraj sınavını vermiş. Projesinin yapımcılarca onaylanıp prodüksiyon sürecine geçilmesinden yıllar önce karakterleri oluşturmaya başlamış. Karakterlerin detaylı biyografilerini, başlarına gelecek olayların arka planını yazmış. Hatta filmin sinematografisiyle ilgili spesifik beklentilerine dair 75 sayfalık bir çekim listesi yazmış. Tüm bunlar henüz proje için finansman bulunmadan, çekim mekanları belirlenmeden önce…

Aster, senaryoyu yazma sürecinde kendi ailesinin bir dönem başına gelen uğursuz olaylardan da ilham aldığını belirtmiş: “İşler öyle kötüye gitmişti ki, lanetlenmiş olduğumuza inanmaya başladık. Ben daima kişisel bir perspektifle yazarım. Korku türünü de çok seviyorum. Ailemin yaşadıklarını dramatize etmek istemedim. Bu nedenle o hisleri korku filmi filtresinden geçirdim; buradaki tuval, bir katarsise ihtiyaç duyuyordu. Yaşamın adaletsizliği üzerine bir film yapıyorsanız, korku türü eşsiz bir oyun bahçesidir. Önünüzde, hayatın karşımıza çıkardığı haksızlıkların göklere çıkarılabildiği, övülebildiği bir alan açılır.”

İlerledikçe tüyler ürpertmeye başlayan, diken üstünde izlenen filmi de en iyi o tarifliyor haliyle: “Bu film, kalıtsal bir mirası; ailenizden gelen, kanınızda olan bir şeyi seçme şansınız olmaması mefhumunu konu ediniyor.” diyor ve ekliyor: “Hiçbir şekilde kontrolünüzde gelişmeyen bir durumun ortasına doğmuş olmak… Bana göre bütünüyle aciz olmaktan daha yıkıcı bir şey yok!”

Yönetmenin bu tarifi üzerine bana çok laf düşmez aslında. Spoiler vermeden filme dair kurulacak cümlelerin kısıtlığı olduğu düşünülürse… Soy ve kan bağı kavramlarını, doğaüstü bir korkuya ve ötesine dönüştüren bir film Hereditary. Muhteşem bir görüntü işçiliğiyle bezeli. Pawel Pogorzelski’nin sinematografisi ve ona eklenen sanat yönetimi, Colin Stetson’un müzikleri ile şahane bir atmosfer kurulmuş. Aster iyi bir sinefil olduğunu da belli ediyor. Birçok sekansta “Rosemary’s Baby”e açıkça selam gönderiyor. “Don’t Look Now”ı da unutmamış. Bu iki filme gönderdiği selamın göstere göstere olmayışı da sinefiller için hoş bir ayrıntı. Toni Collette’in filmi adeta sırtlayan performansı, Alex Wolff ve Milly Shapiro’nun tuhaf kendine özgülükleri ile Gabriel Byrne’ın takımı tamamlayan oyunu… Dramatik yapıya özen gösteren Aster, tansiyonu hiç düşürmeyerek tempoyu da elinde tutuyor. Her soruyu cevaplıyor. Eksiği, gediği de yok. Titizlikle kusursuzu yakalamaya çalışmış. Basit oyunlara, kolaycılığa hiç kaçmamış. Özellikle ikinci yarıda o kadar coşuyor ki türün izleyicisine müthiş bir haz yaratıyor. Birçok sekansın ilerleyen zamanlarda klasik olacağını, göndermeler yapılabileceğini düşündürtüyor. Muhtemelen uğranacak duraklardan olacak. 

Günümüz filmlerinin aksine, 70’ler sinemasına daha yakın bir film Hereditary. Kandan, hayal gücü üzerinden yürüyen fantastik kanadın dışında... Kabus gücü ile ilerliyor ve gerçekçi kılıyor kendini. İzleyicisine gözünü kırpmadan geçireceği harika bir 127 dakika vaat ediyor. Iskalamayın… Yaslanın arkanıza, keyfini çıkarın…

“Eee nasıl gitti buluşma?”

“Hiç sorma… Baltayı taşa vurdum lan. Öyle böyle değil.”

“Nasıl yani? E iyi diyordun abi, ümitliydin baya.”

“Lan oğlum karpuz değil ki bu anasını satiim, koklayıp seçemiyorsun. Herkes kendini sosyal medyada güzel satıyor. Ben ne bileyim, iyi birine benziyordu.”

“Laf salatasını, tespiti bırak da anlat şunu hele bi aabi.”

“Gülmeyeceğine söz ver ama. Bak delikanlı dediğin bu durumlara düşmez. Düşse de anlatıp rezil etmez kendini biliyorsun.”

“Biliyorum abi. Rahat ol sen. Tamam, tamam gülmem…”

“Her şey bizimkilerin yüzünden biliyon. Annemle peder geçen yüzyılda mektup arkadaşlığı modayken tanışmışlar. İki sene birbirlerini hiç görmeden ve fotoğraf göndermeden yazışmışlar da yazışmışlar a.ına koyim. Yüzer sayfa döşemişler birbirlerine. O zamanlar kargo da yok. Postayla gelecek diye haftalarca bekle. Nasıl aşksa… Sonra da biz evlenelim demişler. Pederin dilinden düşmezdi bu hikâye. Yıllarca herkese coşkuyla, ses tonu, gözü gönlü değişmeden anlatışını dinledim. E biliyon son ilişkimden sonra kafayı yemiştim. Kimle tanışsam iyi bir bok sanıyorum. Tam her şey iyi giderken bi orospuluk çıkıyor. İlla tufaya geliyorum. Ben de kafayı kırdım. Dedim ‘ulan ben bu ilişkinin ürünüyüm boru mu? Aynısını deneyeyim.’”

“E mektup arkadaşlığı mı kaldı be abi?”

“Lan ben de biliyorum kalmadığını. Güldüğünü fark etmedim sanma ayrıca…”

“Eee sen nerden girişimde bulundun?”

“Girişim ne lan… Giremedim. Bildiğin mal çıktı. Haa neyse… Bu çöpçatan sitelerine girdim önce telefondan. Çok yardırdım ama profiller hep sahte. Sonra bir araştırdım google amcadan, birini buldum. ‘Mektup gibi güzel bir şeyin varlığını bilenler varsa gelse beni bulsa’ diye yazmış. E yumuldum hevesle. Mailleştik önce sonra döşendim mektubu.”

“Yav abi, iyi de mektup kim sen kim? Sen adını yazmanın ötesine geçtin mi sanki hiç?”

“Bak, anlatıyorum diye yüz buldun kaşınıyorsun…”

“Tamam, tamam anlat sen. Ben susuyorum.”

“Yazdım mektubu işte. Kasıyorum ama artık kolay. Aç sosyal medyayı gör haberleri. Sonra da döşe fikirlerini. Khk’dan atılan akademisyenler, açlık grevi, patlamalar, şairlerin yıldönümleri falan bir döktürdüm ki sorma. Kız bayıldı. Baktım laflar iyi. Düzenli, titiz, kafa kız. Olur lan bunla dedim. Olur hem de bal gibi olur. Telefonlaştık birkaç kere. İyice güvendi bu bana. ‘Buluşalım’ı patlattım. Bir keyiflendi, bir sevindi bu. Tamam dedim oldu bu iş. Buluştuk. Hesapta planım belli. Güzelse aşık olurum, bi sevgilim olur. Çirkinse de eve atarım, bafiler yollarım.”

“Hahaha… İlla si..cem diyorsun yani…”

“Tabii… Zaten karısızlıktan düz duvarım. Basar geçerim diyorum her halükarda. Yalnız gülme dedikçe iyice bokunu çıkarıyorsun. Delirtme beni bak. Seni atarım eve…”

“Aman abi… Tamam tamam sustum. Eee kız güzel miydi? Nerde buluştunuz?”

“Kız orda cinsliğini yaptı aslında anlamalıydım. Tonla yer söyledim hepsine bi kulp buldu. Yok avm’de olmazmış. Yok zincir kafelerde olmazmış. Yok şu, yok bu. Otantik, nezih, küçük kendi halinde bir yerde olsun dedi. Olur dedim sevindim. Kız tutumlu demek. O da iyi. Sabah bir heyecanla uyandım. Akşamı zor ettim. Planım belli. Buluşuruz, tavlarım eve atarım. Evi de bok götürüyor zaten. Temizlik lazım. Çamaşırlarımın da hepsi kirli... Buda hep temizlikten, titizlikten söz ediyor durmadan. Bafilerim gönlünü hoş tutarım. Evin halini görünce duramaz, temizlik, çamaşır, bulaşık hepsini yapar diye düşünüyorum. Kendimi öyle motive ettim.”

“E gayet on numara beş yıldız plan be abi…”

“Öyleydi de tutmadı a..ına koyiim… Bu geldi. Bir afra tafra. Güzel kız, Allah var. Vücut on numara. İlik gibi yeminle. Bakımlı olduğu da belli, tertemiz kokuyor. Öyle kokuyu anca marka mağazaların parfüm reyonunda da hissedersin. Neyse… Başladık muhabbete. Bir soru sordu ben kafadan mağlup…”

“Ne sordu ki abi?”

“Bir ilişkide olmazsa olmazın ne dedi?”

“Eee sen ne dedin de golü yedin?”

“Ne diyecem lan. Saygı, anlayış, hoşgörü, empati diye yardırdım. Güven dedim durdum.”

“Eee güzel laflar. Nasıl gol olmaz. Aksine ağları delersin be abi. Ne dedi de beğenmedi?”

“Yine beylik laflar ediyorsun dedi. ‘Eee dedim. Senin olmazsa olmazın ne? Söyle de bilelim.’ Sonra da mavi ekrana bağladım. Beyin göçü oldum. Bu ne cevap verdi biliyor musun? Tahmin bile edemezsin…”

“E çatlatma da söyle abi.”

“Dur lan, azıcık sabret. Biraları tazeleyelim.”

…

“E hadi şerefe o zaman…”

“Nerde kalmıştık? Ha cevabında… Bunun cevabı “İç çamaşırlarını sevmeli” oldu. “O ne demek lan?” diyecektim, zor tuttum kendimi. “Açar mısın biraz?” dedim. Bu yardırdı. Beynim uyuştu yeminle. Neymiş kadını tanımanın yolu giyimiymiş. Kadın dediğin kişisel bakımına özen gösterirmiş. Güzel giyinirmiş. Kadın olduğu belli olmalıymış. Ben tabii içimden “altıma aldığımda inliyorsa belli olur” diye geçiriyorum. Bu susmak bilmiyor. Sonra iyice sapıttı. Bu demez mi ‘benim iç çamaşırlarım özeldir.’”

“Oha. O ne demekmiş? Nasıl yani?”

“Her birine isim vermiş. Ayrı bir dolabı varmış bunlar için. Hepsiyle konuşur, dertleşirmiş.”

“Neee?”

“Nee ya! Öyle dumur oluyorsun işte. Sen de mavi ekrana bağladın di mi?”

“E abi. Naapıyormuş ki bu? Tangayı, sütyeni karşısına alıp konuşuyor muymuş yani?”

“Aynen öyle. Dertleşiyormuş. Hem de her gün biriyle. O günkü ruh hali hangi renkse. Mektuplaşmalarımızı hepsi biliyormuş. Beni onlara anlatmış. Sizi tanısa o da sever demiş falan. Manyak işte a.ına koyim karı. Belli. Bağırıyor bu ben deliyim diye. Ama öyle güzel anlatıyor ki. Ben sertleştim bu tanga, jartiyer, gecelik, sütyen falan dedikçe. Boşaldım boşalacam neredeyse. Zaten karısızlıktan başıma vurmuş. Elizabeth Elmander’i yengen yapmışım o bile bıkmış benden…”

“Hahaha… Alemsin be abi… Eee sonra?”

“Sonrası mı olur lan bunun? Sen ne giyiyorsun diye sordu bu. “Slip mi, boxer mı?” Boxer giyiyorum dedim. Her gün değişirim. Traşlıyımdır her daim diye de salladım. Ama işte tutamadım ağzımı. Ben iç çamaşırı çıkarmasını severim dedim. Tek elle, görmeden çıkarırım sütyeni. Kopçayı gözüm kapalı bulurum.”

“E yuh be abi. Çam devirmişsin sen de. Öyle söylenir mi? Eee o ne dedi? Naaptınız?”

“Ne diyecek. Dellendi Allahın manyağı. Mektupları kime yazdırıyordun sen diye sordu. Yoksa kıroluğunu bu kadar iyi mi gizledin? Sapıksın sen diye bir başladı. Makine gibi zaten. Saydırdı bir araba hakareti. Kalktı gitti… Ben de kalçasının fotoğrafını çektim. Zaten sertleşmişim…”

“Eee sonra abi? Bu kadar mı?”

“Sonra ne olacak… Küfrede küfrede gittim eve. Bu karılardan hayır yok mecbur bana kaldı temizlik dedim, giriştim. Bulaşıktı, viledaydı, çamaşırdı gömüldüm. “

"Ah be abi. Yazık sana…"

“En garibi de ne lan biliyor musun? Donlara giriştim. Elde yıkayayım dedim. Lan giydiğim donu bir çıkardım. Üstünde “Hayat kısa, kuşlar ötüyor” yazıyor. Si.erim hayatını da, kuşunu da, ötüşünü de dedim. Ötmedi a.ına koyim, ötmedi…”

Louis Althusser’den “Felsefede Marksist Olmak” Can Yayınları etiketiyle raflarda…

“Felsefe hiçbir şekilde masum değildir. Bütün bu parlak ve ince düşüncelerin ufkunda beliren dünyası, onun reel dünyası, insanların ve kavgalarının dünyasıdır: sınıf mücadelesinin dünyası.”

Felsefede Marksist Olmak, Althusser’in 1975’te kaleme aldığı 26 kısa bölümden ve Jean-François Revel’in polemik tarzı bir metnine cevaben yazdığı ek bir parçadan oluşuyor. Başlığın da yansıttığı üzere, tartışmanın merkezinde felsefe ile Marksizm arasındaki ilişki yer alıyor. Ara duraklarda ise Althusser’in başka metinlerinde de sıklıkla ele aldığı alt başlıklar; tarihsel gelişim çizgisi içinde felsefenin ne olduğu, bilgi-iktidar bağıntısı, idealist felsefenin yüzyıllardır süren tekeline karşı materyalist felsefeyi savunmanın gerekliliği, bir siyasal mücadele alanı olarak bilgi üretiminin tanımlanması, felsefecinin sınıf savaşı açısından önemi gibi can alıcı temalar var.

Filozof Olmayanlar İçin Felsefeye Giriş’te olduğu gibi Felsefede Marksist Olmak’ta da her zamanki ilgi çekici anlatımı, çarpıcı örnekleri, yer yer kışkırtıcı, şiddetli tartışmalara yol açan üslubuyla Althusser, kendi durduğu yerden “baş aşağı gözüken felsefeyi ayakları üzerine çevirmeyi” deniyor…

LOUIS ALTHUSSER, 1918’de Cezayir’de doğdu. İkinci Dünya Savaşı’nın başında Almanlara tutsak düşen Althusser, savaşın sonuna kadar özgürlüğüne kavuşamadı. 20 yaşından sonra aralıklarla depresyon geçirmeye başladı; tedavi gördüyse de rahatsızlığı sürdü. Paris’te Ecole Normale’de felsefe doçenti olarak görev yaptı. 30 yaşına kadar koyu bir Katolikti, daha sonra evleneceği Hélène Rytmann’la tanıştıktan sonra Komünist Parti’ye üye oldu. Marx İçin ve Kapital’i Okumak adlı yapıtlarıyla kuşağının aydınlarını etkiledi, bunu Marksist felsefe üzerine başka çalışmaları izledi. Yapısalcılık, bilgi-kuramcılık ve Marksizm, Althusser’ci düşüncenin üç temel alanıydı. 1948'den beri birlikte yaşadığı Hélène Rytmann'la 1976'da evlendi. 1980’in 18 Kasım’ında karısını boğarak öldürdü. Ruhsal dengesinin bozukluğu nedeniyle işlediği cinayet yüzünden yargılanmayan Althusser, yine uzun süre akıl hastanesinde gözetim altında kaldı. Özyaşamöyküsü olan Gelecek Uzun Sürer’i 1990’da kalp krizi geçirmesi sonucunda ölene kadar yazmaya devam etti.

Felsefede Marksist Olmak / Louis Althusser

Çeviri: İsmet Birkan 

Tür: İnceleme

Sayfa sayısı: 246 Sayfa

Fiyatı: 22 TL

Yayın tarihi: 5 Haziran 2018

Alakarga Yayınları Haziran ayını üç kitapla karşılıyor. Gallagher Lawson’un distopyası “Kağıt Adam”, Douglas Cowie’nin Simone de Beauvoir’lu aşk romanı “Öğlen Paris’te Sekizde Chigago’da” ve Arthur Schnitzler’in öykü seçkisi “Yunan Dansçı Kız” ayın yeni kitapları olarak raflarda…

Kâğıt Adam / Gallagher Lawson

Canım babam, şehirde hava aniden değişti. Mukavvalarıma kadar dondum. Bulutlardan dolayı şehrin üzerine bir karanlık çöktü. Aklıma aniden sana daha önce hiç sormadığım bir soru geldi: Bir kâğıt adam kaç yıl yaşar? Yani asıl merak ettiğim, bir kâğıt adam için yolun yarısı ne zaman gelmiştir?

Geçirdiği feci kazadan sonra babası Michael’ı yeniden, bir kâğıt adam olarak yaratmıştır. Michael, uğradığı felaketi ve taşrada yaşadığı hayal kırıklıklarını unutabilmek için evini, ailesini terk ederek şehre taşınmaya karar verir… Ama daha otobüste yeni felaketler birbiri ardına gelmeye başlar. Gallagher Lawson, son derece sürükleyici ve düşündürücü bir distopya kaleme almış: Kâğıt Adam, insanların maskesiz sokağa çıkamadığı, denizkızlarının karada yapayalnız bırakıldığı, dünyanın ümitsiz bir karanlığa gömüldüğü bir “zamansız zaman”dan geliyor. Mutlaka okuyun.

Çevirmen: Cansu Şık

Sayfa: 386

1.Basım: Haziran 2018

Öğlen Paris’te Sekizde Chigago’da / Douglas Cowie

Bu kitabı seninle gönderiyorum

Geçeceğin yerlerden

Belki o da geçer diye:

Gece ışıklarının fısıltıları altında

Tarihi sokaklarında

Senin Fransa’nın 

Simone, bu şiiri de oraya gönderiyorum

Benim de bir parçam seninle gelsin diye.

Jean-Paul Sartre’ın ebedi sevgilisi Simone de Beauvoir, bir Amerika ziyaretinde, yıldızı yeni yeni parlayan polisiye yazarı Nelson Algren’le tanışır. Nelson’dan kendisini “gerçek insanların” olduğu yerlere götürmesini ister. Nelson de onu önce bir hapishaneye, sonra da fahişelerin, kumarbazların, alt sınıf Amerikalıların dünyasına götürür. Simone, tavukların “kemiklerini bile” yiyen bu genç romancıya fena halde âşık olur… Öğlen Paris’te Sekizde Chicago’da bir solukta okuyacağınız, romantik, hüzünlü, unutulmaz bir aşk öyküsü…

Çevirmen: Filiz Çakır

Sayfa: 388

1.Basım: Haziran 2018

Yunan Dansçı Kız / Arthur Schnitzler

Bu ölüm! Ürperdi! Şimdi sadece tek şey hissediyordu; bir ölüyü. “Ben ve bir ölü, o ölü de benim kucağımda.” Titreyen elleriyle adamın başını kucağından çekti ve yere bıraktı. Ve şimdi de korkunç bir terk edilmişlik duygusu kapladı kadını. Neden arabacıyı göndermişti ki? Bu ne saçmalık! Burada ölü bir adamla yalnız başına ne yapacaktı şimdi.

Kucağınızda yatan ölü bir adamla yakalansaydınız ne yapardınız? Ya yasak aşkınızı itiraf etmek zorunda kaldığınızda? Yıllardır birlikte yaşadığınız kardeşinizin size inanmasını sağlamak için neyi göze alırdınız? Bir sihirbazın öleceğiniz zamanı söylediği kehanetinden kaçabilir misiniz? Arthur Schnitzler’in öykü seçkisi Yunan Dansçı Kız’da bu soruların cevaplarını bulacak, kendinizi kahramanların yerine koyarak neler yapabileceğinizi düşüneceksiniz.

Çevirmen: Aydanur Çevik

Sayfa: 127

1.Basım: Haziran 2018

Küçük İskender’in şiir ve metinlerle ördüğü günlüğü “Waliz”in ikinci kitabı raflarda. Küçük İskender, 2016 yılında yayımlanan “Waliz Bir”in ardından bu kez “İkinci Waliz” ile okura mektubunu sürdürüyor.

İnsan lüzumsuz bir eşyadır zaten.

Waliz’in ikincisindeyiz. küçük İskender’in şiirle, anılarla, düşüncelerle ördüğü, sürdürdüğü bir günlük Waliz. Sınırı, kapısı yok. Şiirimizin en özgün kalemlerinden birinin açıklıkla yazıp okura gönderdiği bir süreksiz mektup. Okurlar için de esinleyici, su imgeleriyle dolu bir metin. Devamı geleceği için, şimdiden koleksiyonluk bir kitap… 

Yolumda ilerliyorum. Waliz’im kamaşıyor.

Karanlığın

Işıltısı gözlerimi alıyor.

Bir sevdaya içini dökmek olmasın şelale

küçük İskender (Derman İskender Över), 28 Mayıs 1964’te İstanbul’da dünyaya geldi. Kabataş Erkek Lisesi’nden mezun olduktan sonra İstanbul Üniversitesi Cerrahpaşa Tıp Fakültesi’nde beş yıl eğitim gördü. Tıp eğitimini de, peşinden girdiği İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Sosyoloji Bölümü’nü de yarıda bıraktı. Şiir, roman, deneme, günlük gibi pek çok edebî türde eserler verdi. Yurtdışında yayımlanan antolojilerde şiirleriyle yer aldı. 2000 yılında Orhon Murat Arıburnu, 2006 yılında Melih Cevdet Anday Şiir Ödülü’nü kazandı. 2014’te Erdal Öz Edebiyat Ödülü’nü, 2017’de Necatigil Şiir Ödülü’nü aldı. Avrupa’da, ABD’de şiir okumalarına, panellere, sempozyumlara katıldı. Kürtçe ve Almancada kitapları basıldı. Şiir performansları yaptı, Ağır Roman, O Şimdi Asker gibi sinema filmlerinde rol aldı.

İkinci Waliz / küçük İskender

Tür: Şiir- metin- günlük

Sayfa sayısı: 157 Sayfa

Fiyatı: 15,5 TL

Yayın tarihi: 5 Haziran 2018

Simyacı ile tanıyıp sevdiğimiz Brezilyalı yazar Paulo Coelho’nun yeni romanı “Hippi” beş farklı kapakla Can Yayınları etiketiyle raflarda. Coelho’nun kendi yaşamından izler de taşıyan romanın bir bölümü de İstanbul’da geçiyor. Merakla okumayı bekliyoruz.

“1970 yılının Eylül ayında, dünyanın merkezi olma şerefi için yarışan iki mekân vardı: Londra’daki Piccadilly Circus ve Amsterdam’daki Dam Meydanı... 1970 yılının Eylül ayında uçak biletleri ateş pahası olduğundan uçakla seyahat ancak elit kesim için mümkündü. Gençlerden oluşan muazzam bir kitle içinse durum farklıydı. 1970 yılının Eylül ayında dünyaya kadınlar hükmediyordu… Genç hippi kadınlar demek belki daha doğru olur...”

1970 yılının Eylül ayında, yazarlık hayalleri kuran Paulo, özgürlük peşinde dünyayı dolaşırken Karla’yla karşılaşınca ikisinin de yaşamı kökten değişecekti; Peru’nun kayıp şehirleri, Brezilya’nın zindanları, Amsterdam’ın arka sokakları, İstanbul’un çarşıları bir bütünün parçaları haline gelecekti…

Hippi, başka bir dünyanın mümkün olduğuna inanan barışçıl bir neslin arayış ve dönüşüm öyküsü.

“1970 yılının Eylül ayında herkesin paranormal güçleri vardı, olmayanlar da sahip olma yolundaydı…”

Paulo Coelho’nun kendi yaşamöyküsüne belki de en yakın eseri Hippi beş ayrı kapakla okuyucularla buluşuyor.

PAULO COELHO, 1947’de Brezilya’nın Rio de Janeiro kentinde doğdu. Kendini tümüyle edebiyata vermeden önce tiyatro yönetmenliği, oyunculuk, şarkı sözü yazarlığı ve gazetecilik yaptı. 1986’da yayımlanan Hac adlı ilk romanının ardından gelen Simyacı’yla dünya çapında üne erişti. Simyacı, XX. yüzyılın en önemli yayıncılık olaylarından biri oldu ve 85 milyon sattı. Coelho, Brida (1990), Piedra Irmağı’nın Kıyısında Oturdum Ağladım (1994), Beşinci Dağ (1996), Işığın Savaşçısının Elkitabı (1997), Veronika Ölmek İstiyor (1998), Şeytan ve Genç Kadın (2000), On Bir Dakika (2003), Zâhir (2005), Portobello Cadısı (2006), Kazanan Yalnızdır (2008), Elif (2011), Akra’da Bulunan Elyazması (2012), Aldatmak (2014) ve Casus (2016) gibi yapıtlarıyla sürekli olarak çoksatar listelerinde yer aldı. Sosyal ağlarda en çok takipçiye sahip yazar olan Coelho’nun, 81 dilde yayımlanan kitaplarının toplam satışı 225 milyonu geçti. Bugüne kadar pek çok ödül ve nişana değer görülen Coelho, Birleşmiş Milletler Barış Elçisi ve Brezilya Edebiyat Akademisi üyesidir.

Hippi / Paulo Coelho

Çeviri: Emrah İmre

Tür: Roman

Sayfa sayısı: 263 Sayfa

Fiyatı: 25  TL

Yayın tarihi: 5 Haziran 2018 

Cannes Film Festivali’nden ödülsüz ama ayakta alkışlanan on beş dakika haberiyle dönen yeni Nuri Bilge Ceylan filmi çok bekletmeden vizyonda. Hem de ilk defa hak ettiği şartlarda. Yönetmenin uzun serüveninde sekizinci filminde nihayet normal koşullarda gişe görmesine sevinecek hale geldik. “Ahlat Ağacı” neredeyse her şehirde hem de birkaç sinemada birden toplam 195 salonda vizyonda. Bundan önceki filmlerde içimizde biriken acaba gelir mi, bize de uğrar mı sorularından uzaktayız nihayet. Üstelik uzun süresine rağmen vizyonda. Daha ilk görselleri ve fragmanından itibaren heyecanlandığımız ve izlemek için sabırsızlandığımız filmi nihayet normal koşullarda izleyebiliyoruz. Bunu ısrarla vurgulamamın sebebi nihayet o saçma gişe ayrımını ortadan kaldıracak bir fırsat yakalanmış olması. Seyirciyi festival ve blockbuster olarak ikiye ayırma saçmalıklarından vazgeçerek gişeye çağırmak mühim zira… Neyse konumuz bu değil elbette… Biz gelelim “Ahlat Ağacı”na…

Ahlat Ağacı, çok katmanlı bir film, birkaç meseleye değinen, kafa yorduğu şeyleri baba-oğul ilişkisi etrafında toplayan bir film. O yüzden kalem oynatması zor. Her şeye değinmek, anlatmak mümkün değil. Aslında yazı yerine oturup konuşsak saatler su gibi akar ve keyif alırız bu sohbetten. Öyle bir film. Bu yazıdan çok şey beklemeyin uyarısını yapmanın tam vakti yani. Elbette ana hatlarına ve genl çerçevesine dair bir şeyler mümkün ama siz seyredin, siz verin notunu…

Ahlat Ağacı, bir baba-oğul ilişkisi filmi. Taşradan manzaralar eşliğinde birçok kavrama uğrayarak açılan bir pandora kutusu. Bol karakterli, akılda kalıcı, sürükleyici, sorgulayıcı ve önceki filmlerinin aksine biraz da geveze… Bu gevezelik hali daha çok hayatın içinden yapıyor onu. Ana karakterin özelinde her şeyle imtihanını üç saatte izlemek farklı ve keyifli bir deneyim. Bu deneyim için NBC ve Gökhan Tiryaki gerekli her şeyi fazlasıyla yapmışlar. Nuri Bilge Ceylan bu kez daha ritimli ve akıcı bir film yaratmış. Özellikle genel seyircinin sıkılacağı düşünülen sahnelerde kamerasını hareketlendirmiş ve karakterlerine eşlik ettirmiş. Kavramsal diyalogların ve tartışmaların olduğu anlar statik, durağan sahneler değil. Kamera eşliğinde yürüyüş hallerinde… Bu ayak üstülüğün yarattığı doğallık da pek sevilesi. 

Sinan Karasu ile tanışıyoruz. Üniversiteden yeni mezun olmuş ve aile ocağına Çan’a dönüyor. Döner dönmez, daha eve gidemeden babasından şikayetlenmeleri dinlemek zorunda kalıyor. Babası taşranın öğretmeni İdris, bir zamanlar olduğu kişinin uzağına düşmüş. Varı yoğu kumara harcamış ve halen harcamaya da devam ediyor. Sevgisizlik ortamında umutları kırılmış, keşkeleri bitmiş… Varsa yoksa at, ganyan… Bu uğurda söylediği yalanların da sonu yok. Kasabalının diline de düşmüş. Hakkında söylenenler fıkraya bile dönüşmüş. En son vukuatı da açtığı kuyu. Derinine ine ine taş çıkarıyor anca. Herkesin ordan su çıkmaz demesine aldırmadan kazıyor da kazıyor. Hafta sonları mesken tuttuğu yerde o kuyuda arıyor haklılığını. Bari bunda yanıltayım onları serzenişinde. Anne Asuman da bir dokun bin ah işit. Kırkından sonra çocuk bakmak zorunda kalmış. Yıpranmış, yılmış, eprime… Bir de kız kardeş var ama aileyi tamamlamaktan başka bir işlevi yok.

Sinan yazdığı kitabı bastırma amacında. Yol ayrımında tam da. Babasına benzeme korkusunda. Ya onun gibi öğretmen olup doğuda zorunlu hizmetle yakacak gençliğini ki o da atanırsa, ya da polis olup yakacak gençliğini. Bir ihtimal buralarda kalıp bir iş bulurum diyor hatta. Tüm yollar gençliğini yakmasına çıkıyor. Söyledikleriyle değil de söylemedikleriyle, bakışlarıyla tanıyoruz onu daha çok. Konuştuğunda pek geveze zira. “İnsanları sevemiyorum, onlara katlanamıyorum” diyor yeri geldiğinde. Annesine isyanda ama babasına susuyor. Bile bile susuyor. Kabulleniyor. Babası yolculamaya geldiğinde verdiği köfte parasının aslında nereye harcanacağına susuyor. Cebinden kaybolan paranın akibetini bildiği halde susuyor. Babasına benzeyecek olma ihtimaline susuyor. Filmin merkezini bu baba oğul ilişkisi oluşturuyor ve oyuncular müthiş performanslarıyla gerçekçi kılıyor. Baba Oğul ilişkisi demişken son yıllarda çıkmış iki kitabı hatırlattığını da belirteyim. Hasan Ali Toptaş’ın “Kuşlar Yasına Gider”i ve Orhan Pamuk’un “Kırmızı Saçlı Kadın”ı iyi okurların aklına gelecektir muhakkak filmi izlerken.

Daha sürükleyici ve akıcı demiştim. Sinan’ın gezintileri ve görüşmeleriyle bir çok kavrama uğruyor Ahlat Ağacı. Hatice ile aşkı konuşuyor, Belediye Başkanı ile prosedürü, iş adamıyla ticareti ve turizmi, yazarla edebiyatı, yaratıcılığı, taşrayı ve imam ile de dinin nasıl yorumlanması gerektiğini. Yazar Süleyman ile geçen uzun diyalog önce karşılıklı oturma faslıyla başlıyorsa da sonra yürüyüşlerine eşlik eden kamera ile hem ritm kazanıyor hem de gerilim. Her şeyi de doğallaştırıyor. Yine de konuşulanların biraz suni ve gündelik hayatın uzağında olduğunu hissetmiyor değiliz. İmam ile kasabayı turladıkları konuşma ise teknik olarak çok iyi ama filmin en kusurlu yanı belki de. Evet konuşulanlar, tartışma konusu çok iyi. Dolu dolu bir muhabbet ama kurulan cümleler o kadar gündelik hayatın dışındaki inanmak zor. Anlatılmak istenen ile kurulan cümlenin arasındaki farklar gerçek dışı kılıyor sahneyi. Tamam bunu tartışabilirler ama bu söylemde ve ciddiyetle tartışmazlar. Bu kelimelerle tartışmazlar. Bu fazlalık filmin doğallığını zedeliyor. Ezberlediklerini söylüyorlar hissi yaratıyor. Lüzumsuz gevezelik seviyesine yaklaştırıyor hem de. Yoksa karakterlerin orijinalliği ve gerçekliğine itirazımız yok.

Zamana dair özlü sözü de veren Ahlat Ağacı’nın bir diğer eksiği de Nuri Bilge Ceylan sinemasının eksiği esasen. Yine kadını az bir filmle karşı karşıyayız. Hatice kısacık var oluyor, kız kardeş toplasan beş diyalogla ve anne Asuman da eninde sonunda o beylik “ne olursa olsun o babandır” sözleriyle aslında iyi adam minvalinde katkı veriyor. Keşke bu kadar geride kalmasaydı kadınlar. Her şey bu kadar erkeklere hizmet etmeseydi demek düşüyor bize…

Her zaman olduğu gibi bir çok yazara selam duran Ahlat Ağacı, kitabi gevezeliklerine rağmen 188 dakikayı keyifle geçirtiyor. Oyunculuklar ve görüntü yönetmenliği de dört dörtlük. Eninde sonunda kör kuyuda buluşturan muhteşem finaliyle kendisi şekilsiz, meyvesi buruk insanları anlatan bir başyapıt…

“Herkesin yandığı bir cehennem var.” Anne özlemi, ah bir romanım yayınlansa arzusu, kocadan görülen şiddet, yetimlik, susmalar, iç kırgınlıkları, ölüm sonraları, göçmenler, babalar, üçüncü kişi olmak, eski kırığında kalmak, unutmak, unutmaya çalışmak, eldekini kaybetme korkusu, yutkunmalar… “Kimi odununu kendisi atar ateşe, kimi de başkasına attırır.” Ne yaparsa yapsın cehennem küçülür ama sönmez o ateş. “Kendine atma odunu. Başkasının atmasına da izin verme.” diyen biri gerekir umudu büyütmek için. Zeynep Delav’ın öykü kitabı “Kemik Tozu” işte o cehennemine odun atanları anlatıyor.  

Kültür-sanat sitelerinde kültür ve kitap bölümleri hazırlayan, köşe yazarlığı yapan, Hece Öykü, Varlık, 14 Şubat Dünyanın Öyküsü, Edebiyatist dergilerinin de aralarında bulunduğu pek çok edebiyat dergisinde öyküleri yayımlanan Zeynep Delav ilk öykü toplamı “Kemik Tozu” ile karşımızda. 1980 Erzurum doğumlu yazar Felsefe ve Psikoloji eğitimi almış. Sinema-psikoloji, edebiyat-psikoloji alanında derinlikli araştırmalar da yapmış. Tüm bunların kalemine yansıdığını gördüğümüz Delav’ın kitabı 12 öykü ve bir novelladan oluşuyor. Zeynep Delav, kalıpların dışına çıkarak farklı bir üslupla kaleme aldığı öykülerinde anlaşılmamayı, yalnızlığı, terk edilmişliği ince ince işlerken insana ve var olmaya dair umudunu da okurlarla paylaşıyor.

“Kemik Tozu”, görmezden gelinmiş, elden çıkarılmaya hazır, bir köşeye atılacak, terk edilecek insanları eksenine almış. Farklı üslubu, yer yer yaptığı altı çizilesi tespitleri ve tanımlamalarıyla okurun gönlünü fethederken sarsıyor aynı zamanda da. Açılışını sakin bir öykü ile “Bipolar” ile yapan yazar vicdan diyor önce: "Başında nimet diye gezdirdiğin -nedendir bilinmez- alıp seni ayaklar altında un ufak eder. Soğuk terlerle baş edemeyince de, ezip geçtiğin nimeti, dayanamayıp ekmek yapmaya başlar! Soğuk namlusu sürekli şakağa dayalı başa bela silahtır vicdan!"

İkinci öykü “Çok Bin Vuruş” her edebiyatseverin okuması gerekenlerden… Romanının yayınlanması hayat memat meselesi olan içekapanık bir adamın yaşadıklarını okumak hayli keyifli… Yayınevlerinin yeni dosyalar konusundaki tavrını da çok iyi anlatmış ve birkaç diyalogla özetlemiş Delav. Yayınevlerine dosyasını gönderip de cevap bekleyenler ya da gönderme hazırlığında olanlar okumalı. “Çikolata Aşkı” ile kadın odaklı öykülere geçiş yapıyoruz. Kocasından sürekli şiddet gören bir kadına odaklanıyoruz. “Dam” ile de devam ediyoruz buna. Bir avuç kadın en doğru tanımı yapıyor aslında kitaptaki tüm kahramanlar adına: “Kustuğu yerde uyuyan insanlarız biz. Çiçek ne halt etsin!” Yine aynı öyküde tüm cankeşleri birbirine bağlıyor yazar erkenden: “İşlediği suçun öfkesi dinip, bütün o içindeki acılar kemiklerine işleyince, iyiden iyiye yetimlik hissine kapılıyor insan. İlla da ananın babanın ölmesi değil yetimlik. Ucube bir oda kapısının kolunu, her an birinin çevirip içeri gireceğini umut etmek, cankeş olmak gibi bir şey!"

“Yağ Kütlesi” de bir kadın öyküsü… Aynı zamanda da susmaların öyküsü… “Susmak en büyük ilacı bu işin. Susarak çığlık atmak” demesi boşuna değil. “Kırıntı” da özlemlerin öyküsü. Gidemeyişlerin, öykünmelerin bir radyo tiyatrosu aracılığıyla… “Ölümü Öp!” de içe akanı durdurmanın: "Sadece iki kişinin dinlediği şarkının sesi herkesin duyacağı kadar açılmışsa o hikaye orada bitmiştir." diyor. “Rende” kısacık bir öykü, özlemlere dair, derinlikli: “Baba demek, gökyüzünün devasa derinliğinde sana uçmayı öğreten kişi demek, sen kanat çırptıkça, yorulup nefesin kesildikçe, kendi kanatlarını üstüne gererek senin yerine de kanat çırpan kişi.” Özlemi “S/anki” devralıyor sonra. Üçüncü kişi olmanın o umutsuz kabullenişi akıyor kalemden. Teselliler, tanımlamalar, yarım kalmışlıklar ve çaktırmama halleri… “Ölüyorum Kederimden” de bir kadının öyküsü. Eski kırığına aşık bir kadının. “Yara Bandı”ysa tam tersi, “Unutmanın en iyi ilacı bir kadının bağrıdır” düsturuyla… “Cankurtaran”ın kadınıysa eldekini kaybetmemek için her şeyi göze alıyor.

Öykülerden sonra gelen ve kitaba da adını veren novella “Kemik Tozu” ise bu on iki öykünün karması gibi aslında. Aynı evrenden üç karakter ile başka bir öykü. Üç anlatıcılı novella aynı zamanda sinematografik bir Yeşilçam güzellemesi gibi. “Yaraların da gözleri var. Birbirlerine bakınca tanış çıkıyorlar” unutulmaz bir replik olabilir mesela. Peş peşe geliyor altı çizilesi cümleler. “İnsan duya duya yırtıyor perdeyi”

12 öykü ve bir novelladan oluşan “Kemik Tozu”, odağına aldığı karakterler ile gitmeyi göz alarak kendine kavuşmanın eşiğindekileri anlatıyor. Kendi cehennemine odun atanları, başkasına “atma” diyemeyenleri, başını sokacak yuva bulamayanları, perdeyi yırtamayanları, unutamayanları, yırtamayanları, o adımı atamayanları… Yaşamayı bilmek için çabalayanları… “İnşallah birimizden birimiz şu ‘yaşamak’ denen yırtıcı hayvanı evcilleştirir, öğrenir yaşamayı” demeyi ihmal etmiyor. Sarsıcı ve etkili… Iskalamayın…

Kemik Tozu / Zeynep Delav

Hepkitap, Mayıs 2018

Sayfa Sayısı: 132

Fiyatı: 12 TL

Çok çok uzak bir galakside doğan ve en uç noktada din olarak kabul edilecek kadar sevilen Star Wars milenyum çağında attığı solo adımın ikincisiyle karşımızda. Orijinal üçlemenin tadı halen damağımızdayken bir anda bombardımana tutuluşumuzdan mutluyuz. Çok sevemediğimiz, çok ısınamadığımız ara hikayelere ve yeni üçlemenin ilk adımlarına rağmen hem de. Defalarca izlediğimiz üçleme ile o evrende kalmanın yollarını arıyorduk zaten. Peşi sıra gelen ara hikayelere bu yüzden yok itirazımız. Çok sevilirse diziye dönüşme ihtimallerini duydukça yerimizde zıplayışımız da o yüzden. LucasFilm’in bizi sömürüp para basmasına da itirazımız yok. Her şeyin farkındayız aslında ama sevinçten görmezden geliyoruz.

Han Solo’yu birlikte izleyen bir avuç Star Wars manyağı olarak bu cümleleri kurduk. Bu cümleler üzerinde uzlaştık. Filmi çok beğenmedik. Üç boyutlu olmasını fazla bulduk ama birkaç sahne ile de olsa istediğimizi almış gibi sevindik. İçimizi bir sıcaklığın kapladığını da gizlemedik.

Kolay değil, onca yıl sonra evrenin en sevilen karakterinin kendi solo filmiyle gelmesine kimsenin kayıtsız kalacak hali yok. Her şeyin öncesini görmek istiyorduk. Merak ediyor muyduk orası tartışılır ama istiyorduk. Zaten Star Wars denince kilit nokta da tam olarak orası. Merak etmemize, istememize gerek yok. Ne verilirse alıyoruz. Yeter ki o logoyu görelim, yeter ki far far away… diye başlayan bir cümle kurulsun, yeter ki o müziği duyalım.

Jonathan Kasdan ile Lawrence Kasdan’ın senaryosunu yazdığı “Han Solo”nun yönetmen koltuğunda artık emektar statüsüne gelmiş Ron Howard’ın oturmasına biraz bozuğum aslında. Evrenin hiç olmazsa ara filmlerde yeni kuşak yönetmenlere teslim edilmesi daha doğru bir hamle olur. Oyuncu kadrosu bu kadar taze isimlere devredildikten sonra iş yönetmene gelince Howard gibi aile filmleri ve garanti gişe filmleri arasında gidip gelen formüle bir garanticinin kapısının çalınması çok doğru gelmiyor bana. “Han Solo” gibi bir karakteri onunla birlikte keşfedecek meraklı bir gence teslim etmelilerdi. Gençliğinde odasını Star Wars posterleriyle donatan, figürleriyle oynayan bir isme… Oyuncu kadrosuna da ilk bakışta ısınmak zor… Alden Ehrenreich hiç doğru isim gibi gelmiyor. Emilia Clarke da artık her taşın altından çıkıyor. Woody Harrelson, Donald Glover, Thandie Newton, Phoebe Waller-Bridge ve Paul Bettany’e itirazım yok. Dedim ya her yeni adımında ufak bir temkin var içimizde.

Salonun yolunu tuttuğumuzda işler değişiyor. Önce o logo, sonra o yazı ve bildiğimiz evren. Gündüz sahnelerinden uzakta geçen saatler. Karanlığın içinde kalmaktan mutluyuz. Çizgi roman uyarlamalarının son dönemde sıkça uğradığı o karanlık havaya yakın olması göz dolduruyor. İlk yarısı bir şekilde su gibi aka filmin dişe dokunur bir konusu yok esasen. Sevgilisini geride bırakmak zorunda kalan Han kaçışıyla başlayan bir dizi olay sonucunda önce Chewbacca sonra da Milenyum Şahini ile karşılaşıyor. Araya da bir dizi soygun ve isyan serpiştirilmiş.

Han Solo’nun yardımcı pilotu Chewbacca ile tanışma serüvenlerini izlemek hayli keyifli. O anlarda içimizin yağları eriyor evet. Ama asıl büyük keyif Han’ın milenyum şahinini ilk gördüğü an. Gözleriyle şöyle bir süzmesi ve o bakış… Filmin zirve noktası da tam bu an işte. Belki de tek izlenme sebebi hatta. Onun dışında ne var derseniz Lando Calrissian ile L3 arasındaki ilişki diyebiliriz belki. L3’ün başını çektiği isyan dalgası bir de. Bunların dışında herhangi bir özelliği yok.

Ron Howard’ın tipik bir memur gibi ne eksik ne fazla yönetmenliğiyle tek boyutlu bir film olarak kalmış Han Solo. Özellikle neden 3D çekildiğine akıl sır ermiyor. Çok merak etmediğimiz sorulara yanıt veriyor. Arada sırada eğlendiriyor ve nostalji hissimize oynuyor. Star Wars evrenine olan sevgimizi kullanıyor işte… Koca evrende sıradan insanlara dair öykülerin tutup tutmadığını da test etmiş oluyor. Diğer solo öykülerin kimlere çekileceğini belirlemek için tepkileri gözlemleyecekleri muhakkak. İsyan olgusunu sık işlemesi de göz dolduruyor ama bu da pek tehlikeli. Bu damarı daha da genişleterek b.kunu çıkaracak potansiyelleri var.

Özellikle ikinci yarıda epey sarkan ve basit konusuyla senaryo zaafı yaşayan çok düz bir film Han Solo. Üç boyutlu beklerken tek boyutta sıkışıp kalıyor. Lucas Film her zaman olduğu gibi sevdiğimiz şeyi önümüze getirirken isyan sosuna bulamış ve das kapital diyerek göz kırparak gülümseyip yenileri için iştahla köşesine çekilmiş…

Polisiye edebiyatın kraliçesi Agatha Christie’nin Türkiye’de hiç yayımlanmamış romanı Örümcek Ağı, Altın Kitaplar etiketiyle raflardaki yerini aldı. 

Agatha Christie’nin 1954 yılında kaleme aldığı ve Londra’daki Savoy Tiyatrosu’nda 774 kez sahnelenen Örümcek Ağı adlı oyun, Charles Osborn tarafından romanlaştırıldı.

Ünlü bir diplomatın karısının, evinin salonunda bir ceset bulmasıyla başlayan macera, okurları Christie’nin kıvrak zekâsına bir kez daha hayran bırakacak. 

Dışişlerinde gelecek vaat eden saygın bir diplomatın karısı olan Clarissa sürekli düş kurmakta, varsayımlar üretmektedir. Yine bir gün, “Aşağıya indiğimde kütüphanede bir ceset bulursam ne yaparım?” diye düşünür.

Ve sonunda ne yapacağını görme şansını yakalar, bir ceset bulur… hem de evinin salonunda. Onu ortadan kaldırma çabası içinde, evindeki konuklardan kendisine destek vermelerini ve suç ortağı olmalarını ister. Ancak tam da cesedi yok edip,  katili araştırma çabalarına giriştikleri sırada bir polis müfettişi çıkagelir ve bu gizem dolu olayların başlangıcı olur.

“Kendimi giderek artan bir sabırsızlıkla sayfaları çevirirken buldum…”

David Robson, Sunday Telegraph

Örümcek Ağı / Agatha Christie

Orijinal Adı: Spider’s Web

Çevirmen: Çiğdem Öztekin

Altın Kitaplar, Mayıs 2018

Sayfa Sayısı: 192

Etiket Fiyatı: 17,00 TL

Yemek yazarı, gıda iletişimi uzmanı ve gezgin Güzin Yalın, uzun yıllardır yazıları ve kitaplarıyla yemek kültürünün önemli kalemlerinden biri olarak biliniyor. Yalın, okura bu kez öyküleriyle ulaşıyor. ZİYAFET, 25 Mayıs itibariyle Ruhun Gıdası Kitaplar etiketiyle kitapevlerinde ve online kitap satış sitelerinde...

“Güzin Yalın’ın ince ve derin kaleminden aşkla,

hainlikle, aşla, cilveyle, iştahla, sızıyla, hazla,

kırgınlıkla dopdolu tekil ve kalabalık öyküler...

Işıkları bir yanıp bir sönen evler, hüzünlü türküler,

dargın anneler ve kızları, bir takım kötülükler,

bazı suskun çığlıklar, közde kestaneler, kısalan ve

uzayan kuyruklar, lop lop etler,

amansız serzenişler, kimi vazgeçişler,

sarman kediler ve topaç köpekler,

mis kokulu ponçikler, ölçüsüz sevdalı deliler,

geveze yalnızlıklar,

feryatlar

ve mırıltılar...”

Yazarın diğer kitapları

Mutfaktan Tabaktan Sokaktan ve Laf Söyledi Balkabağı adında iki kitabının yanı sıra editörlüğünü yaptığı ve/veya yazılarıyla katkıda bulunduğu Dünya Fındık Lezzetleri (2003), Bir Denizin Çevresinde Benzer Sofralar (2008), Kaz Dağlarından Bir Lezzet Öyküsü (2011), Ev Hanımlarına Mahsus Alafranga Pastacılık (2016), Yenilir Bu Hayat (2017) gibi kitapları da mevcuttur.

Ziyafet / Güzin Yalın

Editör: Ayça Güçlüten

Sayfa Sayısı:  176 

Fiyat: 20.00 TL