Teknoloji geliştikçe insanın yapay zeka ile ilişkisi de gelişiyor. Cep telefonları adeta ayrılmaz parçası, eline ait bir parça gibi. Elbette bu duruma dair teoriler ve hikâyeler edebiyat ile sinemadan geliyor. Yapay zekanın henüz bilmediğimiz sınırsızlığına ve nelere sebep olabileceğine dair bir film “A.M.I.”

Hikâyenin ve dolayısıyla da senaryonun sahipleri aktörlük de yapan iki isim: Evan Tylor ile James Clayton. Fikrin sahibi Clayton ilk senaryosuna imza atmış. Taylor ise yedinci senaryosunda. B türü filmlerle bilinen Taylor, ilk senaryosuna 1996’da “For a Few Lousy Dollars” ile imza atmış, bir yıl sonra “Stag” ile adını duyurmuş bir isim. Prodüktörlüğe de aynı zaman diliminde geçiş yapınca peşi sıra korku filmleri gelmiş. “Ripper”, “11:11”, “Ripper 2: Letter from Within” ve “Wrecker” özgün konulara sahip olmasa da türü sevenlerin izlediği filmler. A.M.I de bu halkanın devamı. Yönetmen koltuğunda da ev sineması pazarına film üreten isimlerden Rusty Nixon oturuyor. 2014 yapımı mistik gerilim “Down the Line” ile başlayan Nixon, 2016’da “Candiland” ile adını duyurmuş ve üç festivalden altı ödülle başarısını taçlandırmış. Bir yıl sonra aynı şeyi “Residue” ile tekrarlamış. İki filmin de başrol oyuncusunun Clayton olduğunu belirtmeden geçmeyelim. A.M.I.’nin doğuşu da bu işbirliğinin sonucu. Oyuncu kadrosu da adını ezberlemediğimiz ama simalarını bildiğimiz isimlerden oluşuyor. Debs Howard başı çekerken Philip Granger, Sam Robert Muik, Havana Guppy, Veronica Hampson ve Lori Triolo ona eşlik edenler.

A.M.I. bizi Cassie ile tanıştırıyor. Annesinin ölümünü atlatamamış ve sevgilisinin ilgisizliği yüzünden boşlukta. Tesadüfen bulduğu bir telefonun ona seslenmesiyle bir nebze moral bulan ve gülümseyen Cassie, programın dozu arttırmasıyla harekete geçiyor ve olaylar gelişiyor.

Telefona yüklü olan program yalnızlığı giderici özelliklere sahip… Sesin değiştirilebilir olması, kamera ile sürekli izleyebiliyor olması gibi özelliklerle kısa sürede kişinin hayatının bir parçası ve en yakın arkadaşı haline geliyor. Cassie’nin güvendiği arkadaş, annesine benzeyen sesle konuşup, annesi gibi seslenince insanlara dair gerçekler de çıkıyor ortaya. Elbette gerilim filmindeyiz ve yapay zekanın talimatları başlıyor. Seri cinayetler izliyoruz özetle.

İyi bir açılışla başlayan film kısa sürede her şeyi anlaşılır kılarak seyircisinin ilgiyi hiç kaybetmemesini sağlayarak ilerliyor. Konu bildik, işleyiş sürprizsiz ve her şey beklendiği gibi. Buna rağmen konunun gerçeğe yakınlığı ile senaryonun gayet iyi oluşu sayesinde hiç aksamıyor. “Burada hepimiz deliyiz” diyor A.M.I. Bu hepimizin başına gelebilir sonuçta. Yan öyküye, mesaja, ekstra bir arayışa girmeden standart bir korku/gerilim öyküsü anlatıyor film. Alacakaranlık kuşağı senaryolarından biri gibi işliyor. Nixon çok temiz iş çıkarırken oyuncular da elinden geleni yapıyor. Kanada yapımı filmin küçük bağımsız olmak yerine gişeye oynayabilecek bir potansiyeli var aslında. Bu potansiyeli doğrulayan da katıldığı festivallerde beğenilerek ödül adaylıkları kazanması…

Yaşadığı boşluğu yapay zeka ile dolduran ve onun talimatlarıyla kan döken kızın öyküsü su gibi akan bir gerilim. Vasatı aşan başarılı bir iş… Çok şey beklememek kaydıyla türü sevenler için keyifli 87 dakika vaat ediyor. 

Sinema dünyasının takvime göre hazırladığı filmler vardır. Sevgililer Günü ve Cadılar Bayramı gibi asla aksatılmayan tarihler en başta gelenler. Her yıl 31 Ekim’de konsepte uygun olarak bir korku/gerilim filmi izlenecektir, sinemada tercih edilecektir ne de olsa. Mükemmel olması gerekmez. Eğlendirmesi yeterlidir. 2019’un Cadılar Bayramı filmi de böyle çıkmış ortaya. Kalabalık bir senaryo grubunca yazılan film seyircisini korku festivaline davet ediyor.

William Penick, Christopher Sey ve Stephen Susco’ya ait hikâye bir başka üçlü Akela Cooper, Blair Butler ve Seth M. Sherwood tarafından senaryolaştırılmış. Bu altılıdan en önemli isim “Garez” serisinde imzası bulunan ve geçtiğimiz yıl ilk yönetmenlik denemesine “Unfriended: Dark Web” ile girişen Susco. Filmin yönetmen koltuğundaysa türün öne çıkan isimlerinden biri Gregory Plotkin oturuyor. Sinemaya 1993 yılında “Weekend at Bernie's II”in ikinci asistan kurgucusu olarak adım atan Plotkin, irili ufaklı filmlerden sonra 2010 yılında “Paranormal Activity 2” ile yükselişe geçmiş bir isim. Serinin kurgucusu olmak dışında “Get Out”, “Happy Death Day” ve “Game Night” ile çıkardığı işçilik kayda değer. 2015’te “Paranormal Activity: The Ghost Dimension”in yönetmen koltuğu ile ödüllendirilen Plotkin, bu kez orijinal bir senaryo ile ikinci kez oturuyor koltukta. Çoktan hak ettiğini söylemeye gerek yok. Ana fikrin gereğinden fazla uzatılarak anlamsızca serileştiği “Paranormal Activity”nin üzerini çizerek “Hell Fest”i ilk yönetmenlik denemesi olarak adlandırmak daha makul esasen. Cynthea Mercado, Stephen Conroy, Amy Forsyth, Bex Taylor-Klaus, Reign Edwards, Christian James, Matt Mercurio ve Roby Attal da genç oyuncu kadrosunun başını çeken isimler. Forsyth, Taylor-Klaus ve Edwards’ın dizi takipçileri için hayli tanıdık simalar.

Ülkemizde 19 Ekim’de vizyona giren filmin bu yüzden hayli tatmin edici bir konusu var. Bültenden direk aktaralım. Üniversite öğrencisi bir genç kız olan Natalie, çocukluğundan beri en iyi arkadaşı Brooke ve onun ev arkadaşı Taylor ile birlikte Hell Fest'e gider. Bu festival Cadılar Bayramı'nda düzenlenen ve labirentleri, eğlenceli oyunları ve dev panayır alanıyla şehri dolaşan bir etkinliktir. Her yıl binlerce genç, kabuslardan çıkıp gelmiş gibi görünen korku karnavalında eğlenmek için Hell Fest'i takip etmektedir. Normal bir akşam olsa hep birlikte eğlenmek için dansa gidecek olan gençler, festivalde bir araya gelirler. Ama bir ziyaretçi için Hell Fest bir cazibe merkezi değil bir avlanma yeridir. Gözler önünde cinayet işleyip dekor ve kurgu kılıfına uydurabilmenin ve eğlenceye kendilerini kaptırmış dikkatsiz kurbanları kolaylıkla avlayabilmenin mümkün olduğu festival, bu yılki katılımcılar için oldukça tehlikeli olacaktır. Festivale gelenlerin sayısı ve damarlarında dolaşan adrenalin arttıkça, katil maskeli yüzünü Natalie, Brooke, Taylor ve gece hayatta kalmak için onlarla birlikte savaşacak olan erkek arkadaşlarına çevirir. Gençler gözlerinin önünde gerçekleşen korkunç vahşetin bir kurgu olmadığını fark ettiklerinde yaşam savaşları başlayacaktır.

Tamamen ticari gaye ile hazırlanmış filmin tek amacı türü sevenleri mest etmek. Tamamen korku/gerilim sevenleri düşünerek yapılmış tüm hamleler. Önemli olan sıkılmadan izlemek ve olabildiğince eğlenmek… Bu sebeple karşımızda öyle yapılmamış olanı yapmaya çalışan, alt metinleriyle tartışılacak bir film yok. Bildik numaralarla oluşan bir paket var. Sürekli gittiğiniz bir mekana gitmek gibi bir anlamda. Sıkılmadan izlenebiliyorsa sorun yok. Ki izlendiğini not düşelim.

Kurguculuğun en alt kademesinden başlayarak emin adımlarla yükselen Plotkin sayesinde iyi formüle edilmiş film korku severler için vaat ettiği festivali yaşatıyor. Türü sevenlerin ağzını sulandıran tema parkını gayet akıcı ve tempolu şekilde dolaştırıyor seyircisine. Heyecanı sürekli diri tutuyor ve iyi de bir final yapıyor. Daha ne olsun? İyi tasarlanmış ve uygulanmış başarılı bir proje “Hell Fest”. Korku/gerilim sevenler için 89 dakikayı su gibi eritecek leziz bir fast food. 

Fadime Uslu, Ay Eskir Gün Işırken'de hafiflik ve ağırlık, yaşam ve ölüm, geçmiş ve bugün, yabani doğa ve kent yaşantısı gibi karşıtlıklarla ördüğü öyküleriyle zamanın müziğini yakalama uğraşında. Bununla birlikte kitlelere aşılanan korkuya inatla direnen, gerçeğin peşindeki insanları anlatmaktan asla geri durmuyor.

      

Anlatmanın tam zamanıydı; o kadar sustuktan sonra, başka konularda konuşarak örttüğü suskunluğunu bozmak için zaman idealdi, ona hissettirdiğim güvenin, cesaretin ya da tam tersi korkunun etkisiyle, kim bilir belki de damla kendini tamamlamış, damlamak istiyordu artık.

Farklı zaman dilimlerinde yaşananlar arasındaki derin bağlar irdeleniyor bu öykülerde. Sözgelimi Cumhuriyet’in ilk yıllarında bireylerin yaşadığı heyecan, Denizlerin asılması ya da günümüzde yaşanan büyük travmalar, bazen de beklenmedik karşılaşmalar birbirini takip ediyor. Karakterler kimi zaman geçmişin yüküyle baş etmeye çalışıyor, kimi zaman yazarak yaşadıklarına anlam vermeye uğraşıyor, kimi zaman da telafisi olmayan acılara katlanmaya, hatta zifirî karanlığa bakmaya zorlanıyor. Böylece üst üste gelen ya da halka halka genişleyerek şimdide yankılanan, asla yitip gitmeyen zamanın izi sürülüyor. 

Bu kitaba ilgi duyanlar için ek öneriler: Mevsim Yenice - Bilinmeyen Sular ;Müge İplikçi - Sil Baştan; Sine Ergün – Baştankara;  Neslihan Önderoğlu - Yeryüzü Yorgunları; Sine Ergün- Burası Tekin Değil; Pınar Kür- Bir Deli Ağaç

#tarih #gerçek #zaman #anı #travma #rastlantı #direniş #hatırlama #arayış #doğa #metropol

FADİME USLU, 1978’de Adana’da doğdu. Ege Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Sanat Tarihi Bölümü’nden sonra Dokuz Eylül Üniversitesi Eğitim Fakültesi’nde sınıf öğretmenliği eğitimini tamamladı. Editörlük ve yayın yönetmenliği yaptı. İlk öyküleri Sözcükler dergisinde; öykü ve kitap inceleme yazıları Varlık, Kitaplık, Sarnıç, Notos dergilerinde yer aldı. İlk öykü kitabı Büyük Kızlar Ağlamaz 2010’da, Sokağın Kuyruğu adlı çocuk kitabı 2011’de yayımlandı. Gölgede Yaşamak adlı öykü dosyası 2011 Yunus Nadi Öykü Ödülü’ne değer görüldü. Yazarın, Çat Kapı Dayım (2012) ve Kaçak Kahramanlar (2014) adlı iki de çocuk romanı var.

Ay Eskir Gün Işırken / Fadime Uslu

Dizi: Can Çağdaş

Tür: Öykü

Sayfa sayısı: 136

Fiyat: 18,00 TL

Yaşayan en önemli Marksist edebiyat kuramcılarından Terry Eagleton, keskin ve eleştirel üslubuyla  sömürgecilikten günümüze, bütünlüklü bir tanım yapmanın neredeyse imkânsız olduğu kültürün serüvenini ele alıyor.

Eagleton, sömürgecilikten ve onun neredeyse ideolojik kılıfı olarak ortaya çıkan antropolojiden sanayi Avrupa’sına, Alman Romantiklerinden Britanya işçi sınıfına, İrlandalı devrimcilerden kültür endüstrisine, Jakobenlerden 11 Eylül'e ve neoliberal üniversitenin postmodern kültür kuramcılarına uzanan geniş bir yelpazede, modernliğin başlangıcından günümüze uzanan dönemde, kültürün serüvenini kapsamlı bir yaklaşımla inceliyor.

Eagleton’a göre postmodern kültürel farklılık, çeşitlilik ve kapsayıcılık fetişizmi geç kapitalizmin piyasa ve tüketim mantığıyla uyum içindedir. Her türlü dışlamaya ve hiyerarşiye karşı durduğunu öne süren bu mutlak kültürelci tutum, tüm radikalliğine rağmen siyasi olarak güçlendirici ve devrimci olmaktan uzaktır.

Eagleton, kültüre ilişkin bütünlüklü bir tanım yapmanın imkânsızlığını teslim etse de, kültürün insanlığın küresel ölçekte karşı karşıya bulunduğu acil sorunlardan ziyade, doğrudan siyasetin alanına dair olduğunu, alıştığımız ironik ve keskin eleştirel üslubuyla ortaya koyuyor. 

#kültür #eleştiri #postmodernizm #sömürgecilik #neoliberalizm #küreselkapitalizm #devlervecüceler

Bu kitaplara ilgi duyanlar için ek öneriler: Terry Eagleton - Güç Mitleri; Zygmunt Bauman - Akışkan Modernite; John Clark&Camille Martin - Anarşi, Coğrafya, Modernite; Louis Althusser - Felsefede Marksist Olmak; Zygmunt Bauman - Iskarta Hayatlar; Costica Bradatan - Fikirler İçin Ölmek

TERRY EAGLETON, 1943’te, İrlanda kökenli Katolik bir ailenin çocuğu olarak Salford’da doğdu. Marksist kültür eleştirisi geleneğinin en önemli ve en üretken isimlerindendir. Akademik kariyerinin büyük bölümünü Cambridge ve Oxford’da geçirdi; kültürel çalışmalar alanının öncülerinden Raymond Williams’ın öğrencisidir. Eserlerinde, Williams’ın yanı sıra Louis Althusser, Jacques Lacan, Jacques Derrida, Jean-Paul Sartre gibi düşünürlerle diyalog içindedir. Yapıtları arasında Eleştiri ve İdeoloji, Edebiyat Kuramı, Postmodernizmin Yanılsamaları, Kültür Yorumları ile Kuramdan Sonra sayılabilir. Kuramsal yapıtlarının dışında Azizler ve Âlimler adında bir roman kaleme almıştır.

Kültür / Terry Eagleton

Çevirmen: Berrak Göçer

Dizi: Düşünce

Tür: İnceleme

Sayfa sayısı: 152

Fiyat: 19 TL

2004 yılında sessiz sedasız gelip seyirciyi şok eden bir film öykü anlatımı konusunda yeni bir yol açarken türe taze bir soluk getirmişti. Hep birlikte gözünü kapana kısıldığı yerde açan bir grup bir yandan yaşam mücadelesi veriyor diğer yandan neden seçildiklerini anlamaya çalışıyordu. Seyirci de onlar gibi uyanınca heyecan ve merak duygusu ile alınıyordu tüm haz. “Testere” serisi ile başlayan süreç artık modası geçmiş gibi görünse de uygulanmaya devam ediyor. En basit öyküyü bile bu sayede izlenir kılmanın mümkün olması senaristlerin iştahını kabartıyor. “3 Lives” basit bir bulmacayı bu formülle anlatan bir gerilim.

2019 yapımı Alman işi bir kadın filmi “3 Lives”. İlginçlikleri bununla sınırlı değil. İngilizce çekilmiş az oyunculu düşük bütçeli bir film. 1 milyon Euro bütçeli film eğer bir son dakika değişikliği olmazsa “3 Yaşam” adıyla 13 Eylül’de ülkemizde vizyon görecek. Tam sezonun başlayacağı tarihte bu kadar küçük ölçekli filmin vizyona girmesi hayli şaşırtıcı. Zira künyesinde de öyle önemli isimler barındırmıyor. Juliane Block’un senaryosunu Wolf-Peter Arand ile birlikte kotardığı film, filmografisinin beşinci uzun metrajı. Sinemaya ilk adımı kısa filmlerle atan Block, 2008’de roman uyarlaması “Emperor” ile ilk uzun metraj sınavını vermiş ve sadece teknik işçiliğiyle takdir edilmişti. Ana meselesi hep insan ruhunun karanlık yanını deşmek olan yönetmenin Virginia Kennedy ile ortaklaşa yazıp yönettikleri “Kinks” beklediği önemli çıkışı vermişti. 2015 yılında kendini özel bir projede gösterme fırsatı buldu. 25 ülkeden 40 yönetmenin imzasıyla oluşan “Train Station”ın başarısından üç yıl sonra “8 Remains” ile kadın sorununa değinmişti ama film kötü olunca mesajı vermemişti. “3 Lives” ile aynı mesajı yenileme peşinde. Taciz ve tecavüz konusunu bir kez daha işliyor. Az ve öz oyunculu filmin kadrosunda Mhairi Calvey, Anatole Taubman, Maja Celine Probst ve Victor Alfieri yer alıyor.

3 Lives, gözünü bilmediği yerde açan insanlar formülü üzerinden işliyor. Bir mağaraya elleri bağlı şekilde atılan Jamie’ye yardım eden Ben ve kafese kapatılmış Emma ile tamamlanan üçlümüzün aralarındaki bağ on beş yıl öncesine dayanıyor. Emma tecavüze uğramış ve kuşkular olsa da Ben suçlu bulunarak hüküm giymiş. Jamie de Ben’in yalancı şahitliğini yapmış. Birbirini on beş yıldır görmeyen üçlü böylece birlikte ölüm kalım mücadelesine girişmek zorunda kalıyor. Neredeler, elleri silahlı üç adam kim, neden kaçırıldılar gibi sorularla mücadele başlıyor.

Block, üçlü arasında geçen tecavüz vakasını işlemek için korku/gerilim formülü yaratarak içine yedirmeyi seçmiş. Neler olacağını görmek isteyen seyirciye konuyla ilgili mesajını iletmek üzere kurmuş çatıyı. Filmi de bir terapi seansıyla açıyor. Kurbanın şiddet yanlısı, hesabı görmenin önemine dair mesajıyla… Belirtildiği gibi korku/gerilim olmayan film izleyiciye hiçbir duyguyu geçiremiyor. Ana mesajına gereğinden fazla odaklanan Block, temel konuyu işlemekle hiç ilgilenmeyince ortaya ormanlık alanda koşuşturan üç kişinin laflaması çıkmış. Elbette Emma’nın hislerini önemsiyor ve tecavüz davasını yeniden açıyor. Teoride iyi görünen formülü uygulama konusunda ise son derece başarısız. Heyecan ve gerilim için gerekli malzemeyi hiç kullanmıyor Block. O ortamdan kurtulmak için Emma’nın tecavüzcüsü ve işbirlikçisiyle birlikte hareket etmek zorunda kalması yenilir yutulur şey değil. Bu durumu hissettirmek için hiçbir şey yapmadığı gibi seyirciye karşı mesafeli bir işleyişi tercih etmiş. Bu kötü tercihe onları kaçıran üçlünün arasındaki tuhaf diyaloglarla yeni sorular eklemesi büsbütün saçma olmuş. Daha yarısına gelmeden sıkıcı ve anlamsız bir filme dönüşüyor o yüzden. Bilinmedik bir şey de yok üstelik. Bildik numaralar, anlamsız koşturmacalar, mantıksız hareketler ve saçma sapan diyaloglarla tuhaf bir müsamere söz konusu. Sözde sürpriz olan gelişmeler ve dökülen sırlar da çok tahmin edilebilir olunca hiçbir özelliği kalmıyor. Soruna dikkat çekmek için iyi senaryo şart. Emma’nın finalde “Tecavüze uğramıştım ama artık iyiyim. Olanlar önemli değil.” diyerek başlayan son sözü de çok saçma. Buna birde tv filmi tadındaki görselliğini ekleyelim. 

Juliane Block’un tecavüz mağduriyeti üzerine söyleyecek çok sözünün olduğu “3 Lives”, bunu ancak final sonrası iki yazı ile aktarabiliyor. “Birleşmiş Milletler verilerine göre kadınların % 76’sı fiziksel ya da cinsel saldırıya uğruyor. Rapor edilmeyen suçlar da düşünüldüğünde bu oranın daha yüksek olduğu tahmin ediliyor.” notunu ileten Block içerden mesajı da veriyor: “Bu filmde çalışan set ekibindeki kadınların % 94’ü hayatlarında en az bir defa cinsel şiddet ya da saldırıya uğramıştır.” Bu saldırının kadını paramparça ettiğini anlatmaya çalışmanın filmi “3 Lives” berbat olmanın yanı sıra sinema sevgimize ve keyfimize saldırıyor. 

Dizi: Can Çağdaş

Koca evrende yalnız olamayız, mutlaka birileri vardır düşüncesinin en büyük komplo teorisi uzaylıların bir gün baskın yapıp dünyayı ele geçirmeleridir. Bilim kurgu klasiklerinin temellerini attığı teori yıllardır eskimiyor ve sürekli güncellenerek her çağın konuşulan konusu olmaya devam ediyor. Büyük gişe filmlerinden küçük ölçekli bağımsızlara sinema dünyasının da vazgeçmediği konuya son katkı bir özel efektçiden Drew Bolduc’tan gelmiş. 2019 yapımı küçük ölçekli bağımsız “Assassinaut” bir nükleer saldırı sonrasında insanlığın son umuduna odaklanıyor.

On parmağında on marifet efektçi Drew Bolduc kendi yağıyla kavrulmaya devam eden isimlerden. Filmin yapım aşamasında her aşamada katkı sunan yönetmen sinemaya ilk adımı 2008’de orta metraj komedisi “The Godening!” ile atmış. Üç yıl sonra korku/aksiyon/komedi harmanı “The Taint” ile fark edilen Bolduc, 2014’te “Science Team” ile festival gözdelerinden biri olarak ödülle taçlanmış. 2017’deyse izleyenlerin başyapıt dediği kısa metrajı “Crude” ile zirveye çıkmış. Ülkesi dışında pek tanınmayan Bolduc, üçüncü uzun metrajında bu kez bilim kurgu ile seyirci karşısında. Mütevazı bir bütçeyle çekilen filmin oyuncu kadrosu da mütevazı elbette. Shannon Hutchinson, Vito Trigo, Jasmina Parent, Johnathan Newport, Yael Haskal, Brian K. Landis, Irene Santiago ve Lilly Nelson başı çeken isimler.

Assassinaut, gelecekte geçen bir distopya. Zaman konusunda bir bilgimiz yok. Dünya gezegeni ikinci nükleer soykırımı yaşamış ve dünya artık farklı uzaylı türlerinin istilası altında. Dünyanın da tek bir başkanı mevcut… İstilanın önlenmesi için defalarca yapılan denemelerin sonuçsuz kalması üzerine son hamle dört çocuktan oluşan ekip olur. Lakin işler ters gider…

Yarattığı konuyu kısa girizgahla izleyiciye duyuran Bolduc, efektleri tamamlayıcı detay olarak kullanarak atmosferi başarıyla yaratmış. Çocuklardan oluşan takımı da seyirciye tanıtmakla kalmayıp sevdirmeyi de başarıyor. Lakin sonrası yok. Konusu girişinde kalan filmin sonrası herhangi bir olay olmasını bekleyerek geçiyor. Bolduc tasarladığı etkili sahneleri çekmişse de araya bir öykü kurmayınca elde sıfır oluyor. Filmin büyük çoğunluğu güya çocukların indiği gezegende yürüyüşleriyle geçiyor. Uzaylı betimlemesinin hiç tutmaması, tuhaf imgeler ve sebepsiz ölümler derken sadece Sarah’ın yüzüne kamerayı doğrultup yakın planlarla seyirciyi etkilemeye çalışma denemesine dönüşüyor. Finalin de çok sıradan olduğunu belirtelim…

Kısa filmlik konuyu sündürerek uzun metraja çevirme uğraşında heba olan ve ancak hızlı oynatılarak bitirebilecek ağırlıkta bir film “Assassinaut”. Bolduc teknik anlamda az parayla çok iş yapabileceğini gösteriyor ama vasat da olsa bir senaryoya ve akıcılığa ihtiyaç duyduğunu önemsememiş pek. 83 dakikadan geriye kalan tek şey şaşkın gözlerle sorulan “bu ne anlattı şimdi?” sorusu ile afişinin güzelliği... Gördüğünüz yerde kaçmanızda fayda var.

Yaşadığımız çağın en büyük sorunu mültecilerin konumlandırılması. Savaşlardan kaçan insanların ülkelerini terk etmek zorunda kalmasıyla bilmedikleri bir ülkeye sığınıp her şeye yeniden başlamalarının gerekmesi öyle kolay olmuyor. Ülkemizdeki Suriyeli sorununun gün geçtikçe büyümesi en büyük örneklerden… Dünyada yükselişe geçen faşizm de her şeyin üzerine tuz biber ekiyor. Haliyle mülteci sorununa odaklanan filmlerin de giderek çoğaldığını görüyoruz. Bundan payını alanlar içinde geçmişi anlatanlar da mevcut. 2019 yapımı Amerikan işi “The Red Sea Diving Resort” da bu yolun yolcusu. Meseleyi yaşanmış bir olay üzerinden anlatmakta.

Netlix yapımı olarak izleyiciye sunulan filmin senaryosunu ve yönetmenliğini İsrailli yönetmen Gideon Raff üstlenmiş. Ülkesinin yüz akı olarak bilinen senarist/yönetmenin adını “Homeland” ile ezberlemiştik ama daha yakından tanımanın vaktidir. Sinemaya ilk adımı yazıp yönettiği kısa metrajı “The Babysitter” ile 2003 yılında atan Raff, “27 Miles” dokümanterinin ardından 2007’de “The Killing Floor” ile ilk uzun metraj sınavını da vermişti. Bir yıl sonra yine korku/gerilim “Train”i çekse de vasatı aşamamıştı. Tüm bu başarısız girişimleri unutturan ise 2009 yılında yayımlanmaya başlayan ve iki sezon süren “Hatufim” dizisi oldu. Yaratıcısı olduğu dizinin yankısı o kadar büyük oldu ki Amerikan uyarlaması gündeme geldi ve “Homeland” adını alan uyarlama bu yankıyı ikiye katladı. Aynı konuda dizi üreterek yola devam eden Raff’ın “Dig” ve “Tyrant”a imza atması sürpriz olmadı elbette. Ülkesi için 110 bölümlük soap opera “P.O.W. Bandi Yuddh Ke”yi yazdıktan sonra sıra yeniden sinemaya gelmiş ve Raff yine Yahudilik üzerine bir konuya el atmış. Yaşanmış olaydan yola çıkan filmin oyuncu kadrosunda da gücünü kullanıyor. Chris Evans’ın başını çekerken Greg Kinnear, Ben Kingsley, Michiel Huisman, Alex Hassell, Alessandro Nivola ve Haley Bennett ona eşlik eden isimlerden öne çıkanlar.

1979 yılındayız… Afrika’da yaşanan kaosun tam göbeğinde. Etiyopya’da yaşanan iç savaştan yara alanlara yardım eden bir ikiliyle tanışıyoruz. Ari ve Sammy, Yahudileri kutsal topraklarına Kudüs’e götürmek adına her şeyi yapıyorlar. Lakin sayılarının çokluğu sebebiyle zorlu bir yolculuk gerekiyor. Binlerce insanı Etiyopya’dan Kudüs’e kaçırmak gibi zor bir işi başarmak üzere Ari kolları sıvıyor ve Sudan’dan kaçırmak üzere boş bir oteli gözüne kestiriyor. Resmi olarak kiralanacak oteli hem işletmek hem de operasyonlarla insanları özgürlüklerine kavuşturmak üzere kolları sıvıyor. 

Gerçek olaylardan esinlenildiği ibaresiyle başlayan film gayet akıcı ve heyecanlı başlıyor. Benzerlerini gördüğü için alışık olduğu operasyona seyirci de hevesle katılıyor. Lakin sorunlar da böyle başlıyor. Raff’ın yanlış seçimleri ve eksikleri filmin sonunu hazırlıyor. Olayın ilginç ve ilgi çekici olduğuna şüphe yok. Uluslararası bir operasyon başarısı mevcut… İsrail ve Yahudiler için yüz akı olan bir başarı. Tüm zorluklara rağmen kahramanca bir operasyon var ortada. Raff için operasyonu anlatmak çok önemli olmuş ve anlaşılan gözünü kör etmiş. Zira tamamen Ari ve arkadaşları üzerine odaklanarak filmin ana çatısını ve senaryonun dramatik yapısını kurmayı ıskalamış. Her şeyin ortasında yaşanan özgürlük mücadelesi yerine denize nazır bir otelde hem çalışıp hem operasyon yapan ajanı anlatmış. Hiçbir zorlukla karşılaşmadan, ölüm kalım mücadelesine girmeden güllük gülistanlık bir olay yaşıyorlar. Ari ve arkadaşları süper kahramanmış gibi görünüyor. Tüm operasyon çok kolay gerçekleşiyor. Raff sadece otel fikrinin ne kadar çılgınca olduğunun altını çizmekle yetiniyor. Haliyle seyirci için heyecanlanacak, tansiyonu yükseltecek bir an veremiyor. Teoride düşününce her şeyin çok zor olduğunu düşünen seyirci bunların karşılığını hiç göremiyor. Sudan askerinin verdiği tepkilerin de çok şeker olmasıyla afrika kıtasını da gül bahçesi olarak resmediyor Raff. Gerçeklikten uzaklaşmasına sebep olan bu eksiklerle basit bir operasyon öyküsü olarak kalıyor film. Uzun süresine rağmen hiç sıkmamasıysa tek olumlu yanı…

Yaşanan olayı hiç yan yollara sapmadan dümdüz anlatmayı seçen Raff, heyecan ve gerilimden uzak bir özgürlük hikâyesini 129 dakikaya sığdırmış. Arada “hepimiz mülteciyiz” ve “kimseyi geride bırakma” gibi beylik cümleler etmeyi ihmal etmemiş. Dizi olarak çekilse tutabilecek “The Red Sea Diving Resort”, 31 Temmuz itibariyle Netflix’teki filmler çöplüğünde unutulmaya mahkum. Son hamlede adının “Operation Brothers”a dönüşü de adeta bunu doğruluyor.

  

Günümüzde her geçen gün daha önemli hale gelmesine rağmen çarpıklığının ve sorunlarının önüne geçilmeyen eğitim sistemi makineleşmeyen öğrenciyi öğütme merkezi haline gelmiş durumda adeta. Başarısız öğrencinin hiçe sayıldığı, başarılıların el üstünde tutulduğu sistem, koşulların farklılığıyla oluşan uçurum sayesinde birbirinden çok farklı bireyler yetiştiriyor. Eninde sonunda her şeye rağmen birkaç idealist öğretmen sayesinde tamamen vazgeçilmiyor çocuklardan. Eğer ilgi gösterilirse her çocuğun başarılı olacağına inanıyor, inanmak istiyoruz. Sistemin vazgeçip bir kenara attığı çocuklara ulaşabilen öğretmen onları hayata döndürebiliyor. Tıpkı Henry Chen gibi. 2018 yapımı Hong Kong işi “Dai si hing” eski bir askeri sınıf tahtasının önüne koyarak öğrencilere seslenenlerden.

Eğitim sisteminin kusurları sadece bize özgü değil. Uzakdoğu ülkelerinde de sınav stresi yüzünden intihar vakaları mevcut. Bu soruna olumlu mesaj ile dikkat çekmek isteyen Hong Kong’lu yapımcılar bir aksiyon yıldızını belalı bir sınıfın başına geçirerek bir yandan aksiyon ve komediyi işletip diğer yandan mesajlarını vermeyi planlamış. Bu formülü senaryolaştıran isim Tai-lee Chan olurken peliküle aktaran da Ka-Wai Kam olmuş. 2004 yapımı komedi “Mak dau sin sang” ile ilk senaryosuna imza atan Chan, dört yıl sonra adını “Yip Man” ile duyurmuş bir isim. Serinin tüm filmlerine attığı imza dışında dram ve komedi filmleriyle sektörün tanınmış isimlerinden. Senaristlikle de kalmayıp 2017 yılında “Huang jin hua” ile kıtayı mest etmekle kalmamış ödül avcısı da olmuş bir isim. Hem gişeye hem festivale film üreten Chan ile Kam’ın yolları da “Yip Man” serisinde kesişmiş. 2008’de “Yip Man”de asistan yönetmen olarak sektöre giriş yapan Ka-Wai Kam, 2016’te rom-kom “iGirl mung ching yan” ile ilk yönetmenlik denemesinde vasatı aşamamış. 2017 yılına iki aksiyon filmi sığdırsa da durum pek değişmemiş. Henüz kendisini gösterememiş bir yönetmen olsa da kendini gişe filminde bulmuş. O kadar “Yip Man” demişken filmin başrol oyuncusunu anabiliriz. Saygın dövüşçümüz Donnie Yen kadronun yıldızı iken Joe Chen, Kang Yu, Alfred Cheung, Ka Wah Lam ve Billy Lau ona eşlik eden isimlerden bazıları.

Bir okul başvurusuyla açılıyor filmimiz. Henry Chen ile tanışıyoruz. Öğretmenlik için müdür ile yaptığı görüşme ile hiç tecrübesi olmadığını anlıyoruz. Müdür de tam hadi başka kapıya diyecekken bir referans mektubu sayesinde kabul ediliyor ve göreve başlıyor. Başlar başlamaz da kendini başarısız öğrencilerin arasında buluyor. Sınıfı temsilen beş öğrenciye odaklanması da bir kavgayı ayırmasıyla oluyor. Kovulma kararı alınan beş öğrenciye pişmanlık mektubu seçeneğini sunan öğretmen kolları sıvıyor…

“Big Brother” adıyla anılan film bundan yirmi yıl önce Amerikan sinemasının yaptığı şeyi uyguluyor. Aksiyon yıldızını en olmayacak yere koyup onları hizaya getirmesinden oluşacak komediyi bekliyor. Sıra dışı öğretmenin öğrencileri kazanmasını izlemenin hiç çekici olmadığı aşikar. Zira artık yıl 2019 ve her şey o kadar basit değil. Dönemin öğrencileri o kadar açık değil. Bolca mantık hatasının sebeplerinden biri de bu. Dai si hing yeni bir şey anlatmıyor, anlatma derdinde de değil zaten. Bildik tiplemeleri kullanıyor, ezberlenmiş mesajları veriyor. Arada güldürüp eğlendirmek bazen de ağlatmak istiyor hepsi o. Kolay tercihlerde bulunuyor. Seçilen beş öğrencinin sorunlarını çözmek gibi basit bir işe yelteniyor. Beşliden ikizlerin babası alkolik, kızımızı babası hiçe sayıyor, fakir ama gururlu oğlan ninesiyle yaşıyor, göçmen siyahimiz de müzisyen olma hayalleri kuruyor. Öğretmenimiz de hepsinin yaşadığı yeri görerek yardımını esirgemiyor. Tüm bunların arasında sınav stresinden intihar eden öğrenci sayısı gibi istatistiki bilgileri aralara serpiştiren film “hayatın anlamı nedir?” sorusunu sık sık tekrar ederek itici olabilmeyi de başarıyor.

Bizde nasıl bir türlü “Hababam Sınıfı” serisi ve “Hayat Bilgisi” dizisinden vazgeçilmediyse Hong Kong’da da aynı dert var demek ki. İspanyollar “Elite” diye bir dizi çekmişken Amerikan dizilerinde gençlik dizileri artık yetişkin dizileri kıvamındayken “Dai si hing” hiç bu çağa ait durmuyor. Doksanlı yıllara ait daha çok… Tüm pozitifliğiyle pamuk şeker gibi görünüyor. Ülkesinde çok beğenilen film kıtayı da gişe canavarı olarak dolaşmış. İzleyicisine her duyguyu yaşatarak 101 dakikayı keyifli hale getiriyor. Kamu spotu bölümleriyle çok eleştirmeden beylik mesajları veren ve yeni hiçbir şey söylemeyen film vasat bir izle unut örneği. Donnie Yen elinden geleni yapsa da sorunlar bu kadar çözülemiyor. Herkes başarabilir demek nafile…

Alt markalar, ürünler darken Can Yayınları’ndan bir yenilik daha geldi. Modern edebiayatın uzun öykü örnekleri artık “Kısa Modern” dizisiyle raflarda. Kısa Modernler, modern dünya edebiyatından seçilmiş, bir oturuşta okunabilecek hızlı ve vurucu metinleri bir araya getiriyor. Olaylı yirminci yüzyıldan ufuk açıcı, yenilikçi ve cesur eserler kısacası artık bu dizide. Dizinin ilk kitapları raflarda…

Morfin 

Karlar altında bir bağımlılık güncesi.

Dr. Bomgard şehre atanalı birkaç ay olmuştur ki, taşradaki eski yerine gönderilen arkadaşı Dr. Polyakov intihar eder. Ölmeden önce arkadaşına bıraktığı günlükte Polyakov, ölümüne sebep olan amansız bağımlılığı  ağrıları için aldığı morfinin hayatını nasıl ele geçirdiğini ve sonunda gerçekle bağını nasıl yitirdiğini satır satır anlatmıştır. Morfin, Sovyet edebiyatının yasaklı ustası Bulgakov’un savaş sonrası dönemdeki morfinmanlık deneyiminden yola çıkarak yazdığı sarsıcı bir öykü.

Doktorlar birçok diğer ilacı kendi üzerlerinde deneyebilseler ne iyi olurdu. İlaçların etkileriyle ilgili çok daha farklı bilgilere sahip olurlardı. İğneyi yaptıktan sonra aylardır ilk defa rahat uyudum – beni aldatan kadını hiç düşünmedim bile.

Bu kitaba ilgi duyanlar için ek öneriler: Jun’ichirō Tanizaki – Çılgın Bir İhtiyarın Güncesi; Yusuf Atılgan – Anayurt Oteli; Kurt Vonnegut - Allah Senden Razı Olsun Bay Rosewater; Vladimir Sorokin – Tipi; Géza Csáth - Afyon 

#rusmodernleri #uzunöykü #maddebağımlılığı #günlük #doktorluk #rusdevrimi #birincidünyasavaşı

MİHAİL AFANASYEVİÇ BULGAKOV, 1891’de Kiev’de doğdu. Genç yaşta doktorluğu bırakarak kendini tümüyle yazarlığa verdi. İlk romanı Beyaz Muhafız (1925), komünist bir kahramana yer vermediği gerekçesiyle Sovyet resmî çevrelerince büyük tepkiyle karşılandı. Sovyet toplumunu eleştiren yergili fantezilerin yer aldığı Şeytanî’de (1925) resmî çevrelerin eleştirisine uğradı. Bulgakov aynı yıl sözde bilim üstüne bir yergi niteliğindeki Köpek Kalbi’ni yazdı. 1930’a gelindiğinde, eserlerinin yayımlanması yasaklanmıştı. Buna karşın Bulgakov, 1930’larda iki önemli eser daha verdi. Moskova Sanat Tiyatrosu’nun perde arkasını acımasızca yeren yarıda kalmış özyaşamöyküsel romanı Teatral Bir Roman ve göz kamaştırıcı bir fantezi olan Usta ile Margarita. 1940’ta Moskova’da ölen Bulgakov’un eserleri, Stalin’in ölümünün ardından, 1950’lerin sonlarına doğru gittikçe saygınlık kazandı.

Morfin / Mihail Bulgakov

Çevirmen: Ergin Altay

Dizi: Kısa Modern

Tür: Uzun Öykü

Sayfa sayısı: 56

Fiyat: 11,50 TL

Ölen Adam

Yaşanmamış bir hayatın ardından dirilmek.

Sıtma ve veremin pençesindeki Lawrence, ölmeden yayımladığı son uzun öyküsü Ölen Adam’da yaşama arzusunu, Etrüsk mezarlarını ziyaret ettiğinden beri aklında olan ölüm, diriliş ve ölümsüzlük konularıyla birleştirir. İsa’nın dirilişinin anlatıldığı hikâyelerden yola çıkan öyküde, uzun uykusundan acılar içinde uyanan adam, yaşamın tadına varamadan öldüğünü fark eder. Görevini tamamlamış, sıradan biridir artık. Ölümlü dünyayı bu kez azımsamayacak, bedeni ve arzularının peşinden gidecektir.

Benim zaferim, ölmemiş olmamdır. Benim ömrüm, görevimin ömründen daha uzun oldu. Artık bilmiyorum o görevi. Zaferim bu işte. Misyonuma başladığım günü de, görevimin bitişini de atlattım, geride bıraktım.

Bu kitaba ilgi duyanlar için ek öneriler: Nikos Kazancakis - Günaha Son Çağrı; Mihail Bulgakov – Usta ile Margarita; Sophie Mackintosh –  Su Kürü; László Krasznahorkai – Şeytan Tangosu ; Thomas Hardy – Çılgın Kalabalıktan Uzak.

#ingilizmodernleri #uzunöykü #ölüm #diriliş #cinsellik #tanrı #hıristiyanlık #mitoloji

D.H. LAWRENCE, 1885’te İngil­te­re’de, East­wo­od, Not­ting­ham­shi­re’da doğ­du. İlk ro­manı The White Peacock (Beyaz Tavus Kuşu) 1911’de, ikinci romanı Günahkâr Ruhlar 1912’de basıldı. Ya­rı oto­bi­yog­ra­fik ro­ma­nı Oğullar ve Sevgililer (1913) Law­ren­ce’ın ken­di ya­şamöy­küsünü, genç bir adamın an­ne­siy­le iliş­ki­si ve bu iliş­ki­nin baş­ka ka­dın­lar­la iliş­ki­le­ri­ni nasıl et­ki­le­di­ğiy­le il­gi­li güçlü bir psi­ka­na­li­tik in­ce­le­me­ye dönüştürüyor­du. 1915’te ya­yımla­nan Gökkuşağı’n­da, Brang­wen ai­le­si­nin üç ku­şak öyküsü ara­cı­lığıyla top­lum ve ruh­sal de­ği­şi­mi ele alınıyor­du. Kitabın devamı niteliğindeki Âşık Kadınlar 1920’de yayımlandı. Onu yine aynı yıl 1920’de Kayıp Kız, 1926’da Kanatlı Yılan, 1928’de Lady Chatterley’in Âşığı, 1930’da Bakire ile Çingene adlı roman­lar iz­le­di. Aynı za­man­da çok iyi bir şa­ir, öykü ve de­ne­me ya­zarı olan D.H. Law­ren­ce, özel­lik­le ro­man­larıyla 20. yüz­yıl İn­gi­liz ede­bi­yatının en et­ki­li ya­zar­la­rından bi­ri ol­du. Law­ren­ce, 1930’da Fran­sa’nın Ven­ce ken­tin­de öldü. 

Ölen Adam / D.H. Lawrence

Çevirmen: Bilge Karasu

Dizi: Kısa Modern

Tür: Uzun Öykü

Sayfa sayısı: 80

Fiyat: 11,50 TL

Nabizade Nâzım'ın genç yaşta yazdığı Zehra, kıskançlık ve sorumsuzluğun yok ettiği hayatları konu edinen etkileyici bir klasik.

Nabizade Nâzım’ın ölümünden üç yıl sonra, 1896’da Servet-i Fünûn’da tefrika edilen Zehra romanı, kıskançlığın ve sorumsuzluğun yok ettiği hayatlardan bir manzara sunar. Psikolojik tahlilleriyle döneminin eserleri arasında sivrilen roman, aynı zamanda 19. yüzyıl sonundaki toplumsal değişime dair de önemli ipuçları taşır.

İstanbul’un ve sakinlerinin kanlı canlı göründüğü bir romandır Zehra. Şehir hayatına dair, çok az kaynakta karşımıza çıkan ayrıntıları yazar, iyi bir gözlemci olarak satırlarına kaydeder. Boğaz’daki kayık âlemleri, Beyoğlu eğlenceleri, ticaret hayatı, tulumbacılar, emniyet ve hukuk sistemine dair önemli bilgilere romanda sık sık rastlanır.

Yayımlandığı günden beri defalarca kere basılan Zehra, bu defa titiz bir çalışmayla, orijinal metni ve günümüz Türkçesine uyarlanmış şekliyle karşımızda.

 #edebiyatımızınmirası #tanzimatedebiyatı #istanbul #kıskançlık #karasevda #şehirhayatı #cinayet    

Bu kitaplara ilgi duyanlar için ek öneriler: Mehmet Rauf: Eylül; Halid Ziya Uşaklıgil: Aşk-ı Memnu, Mai ve Siyah; Halide Edib Adıvar: Handan;  Hüseyin Rahmi Gürpınar: Sevda Peşinde; Recaizade Mahmut Ekrem: Araba Sevdası

NABİZADE NÂZIM, 1863’te İstanbul, Nişantaşı’nda doğdu. Asıl adı Ahmet Nâzım’dır. Anne ve babasını küçük yaşta kaybeden yazar, üvey anne ve dadıların elinde büyüdü. Salıpazarı Feyziye ve Beşiktaş Askerî rüşdiyelerinde okudu (1876). Buradan Mühendishâne-i Berrî İdadisi’ne geçti (1878). 1884’te girdiği erkân-ı harbiyye sınıfından 1887’de yüzbaşı rütbesiyle mezun oldu. Bir süre Mekteb-i Harbiyye’de matematik, istihkâm ve topografya dersleri verdi; umumi müfettiş muavini olarak 1889’da kolağası oldu. Nabizade Nâzım’ın ilk eserleri Vakit ve Ceride-i Havadis gazetelerinde yayımlandı. Daha sonra Hazine-i Evrak, Mirat-ı Âlem, Rehber-i Fünûn, Âfak, Maarif, Mirsad, Manzara, Berk ve Servet-i Fünûn gibi edebiyat dergileri ile Tercüman-ı Hakikat, Servet ve Mürüvvet gibi gazetelerde başta şiir olmak üzere daha çok fenni konularda makaleler ve hikâyeler yayımladı. 1890-1891 yıllarında bir dizi uzun hikâye kaleme aldı. Türk edebiyatı tarihinde Nabizade Nâzım’a asıl şöhretini kazandıran, “Karabibik” adlı uzun hikâyesiyle Zehra romanıdır. 1891’de Ayşe Naciye Hanım’la evlenen yazar evliliğinin henüz ilk aylarında yakalandığı kemik vereminden kurtulamayarak 5 Ağustos 1893’te öldü.

Zehra / Nabizade Nâzım 

Dizi: Miras

Tür: Roman

Günümüz Türkçesiyle , 176 Sayfa, 14 TL

Açıklamalı Orijinal Metin, 224 Sayfa, 16 TL

Volkan’ın Romanı, trajik bir karakterin izini sürerken kendini saklayan bir kitap, tıpkı bir enginar gibi; okuyucudan kabuklarını soymasını, özüne ulaşmasını, ama kabukların da tadına varmasını istiyor. Özünde derin kimlikler, derin devlet, derin ülke, derin komplo var, kabuklarındaysa Ahmet Tulgar’ın kendine özgü anlatımı.

Sustu. Önüne baktı. Ağlamaya başladı. “Volkan’ın o kamera görüntüsünde ne yaptığını sizden iyi kim anlar? Otogarın altında ne aradığını ya da?” diye konuştu sonra hıçkırıklarının arasından. Bir erkek ağlarken nasıl da güzelleşir.

Volkan genç bir polis. Babası emekli Emniyet Müdürü Hilmi Bey; Volkan onun yakışıklılığını, komşu kadınları (ve kocalarını) nasıl etkilediğini, bacak arasını pudralayıp giyindiğini, sabahları ayakkabılarını annesinin giydirdiğini hatırlıyor. Hayat, Volkan’a böyle bir ihtimam göstermiyor ama; Teşkilat onu kurban seçiyor ve Volkan’ın varoluşunun ekseni bir günde değişiyor.

#kimlik #doksanlar #polis #eşcinsellik #doğu #aşiret #komplo

Bu kitaba ilgi duyanlar için ek öneriler: Bıçkın ve Ağlak - Can Kozanoğlu, Mirgün Cabas; Körburun - Hikmet Hükümenoğlu; Dün Gece Çok Gençtim - Onur Akyıl; Kaçağın Portresi - David Borata

AHMET TULGAR, 1959’da İstanbul’da doğdu. Sankt Georg Avusturya Lisesi’ni bitirdikten sonra Viyana Üniversitesi’nde Siyaset Bilimi, Boğaziçi Üniversitesi’nde İngiliz Dili ve Edebiyatı okudu. 1984-1987 yılları arasında siyasi mahkûm olarak cezaevindeydi. 29 yıl boyunca çok sayıda gazete ve dergide çalıştı, halen çalışıyor. Çok sayıda siyasi televizyon programı yaptı, halen yapıyor. Makale ve denemelerini Şehrin Surlarındalar (1992), Tam Yakalandığımız Yerden (2004), Ne Olmuş Yani? Korsan Yazılar (2005), Ben Onlardan Biriyim (2007), Diller Çehreler Barış (2010), Henüz Zaman Var (2013), söyleşilerini Mahallede Herkes Kahramandır (2004) adlı kitaplarda topladı. İlk öykü kitabı Evsiz Ülke Hikâyeleri 1989’da, ikinci öykü kitabı Birbirimize 2009’da, üçüncü öykü kitabı Duygusal Anatomi 2015’te, dördüncü öykü kitabı Trajik Nüans 2016’da ve beşinci öykü kitabı Bakmadığınız Bir Yer Kalmıştı ise 2018’de yayımlandı. İlk romanı Volkan’ın Romanı 2006’da, ikinci romanı Çocuklar ve Canavarları 2012’de yayımlandı. Makaleleri Almanca, İngilizce, Fransızca olarak çeşitli yayın ve derlemelerde yer aldı. Volkan’ın Romanı, 2013’te Makedonya’da Romani i Vollkanit adıyla Arnavutça olarak yayımlandı.

Volkan’ın Romanı Ahmet Tulgar 

Dizi: Can Çağdaş

Tür: Roman  

Sayfa sayısı: 224

Fiyat: 22,50 TL