Sinemanın geleceği gösterme hevesi sadece yüksek bütçeli filmlerle sınırlı kalmıyor, daha düşük bütçeyle ve hatta iki oda bir makine ile de mümkün. Dolaştığı festivallerden 16 ödül toplayarak yılın en çok ilgi çeken düşük bütçeli bilim kurgu gerilimi “Time Lapse” farklı konusuyla ev sinemasında da izlenmeye devam ediyor.
2004 yapımı kısa filmi “Action Figures” ile yönetmenliğe başlayan Bradley King, dört kısanın ardından ilk uzun metrajında… Senaryoyu da Bp Cooper ile kotarmış… Az oyunculu filmin kadrosu da üç gencin üzerine kurulu. Matt O'Leary, George Finn ve “The Flash”ın Caitlin’i Danielle Panabaker başı çekerken John Rhys-Davies, Amin Joseph, Jason Spisak, Sharon Maughan ve David Figlioli de onlara eşlik ediyor.
Bir sitedeyiz… Bina yöneticisi Finn aynı zamanda yaratıcılık krizine girmiş bir ressam… Sevgilisi Callie düzenli bir işte çalışırken arkadaşları Jesper’ın işi gücü kumar. Üçlünün sıradan hayatları uzun süredir haber alınamayan komşularına baktıklarında değişiyor. Bay Bezzerides kirasını geciktirmiş, arabası da uzun zamandır aynı yerde, evin önünde de gazete ve fatura yığını oluşmuş. Haliyle ne olduğunu anlamak üzere eve girdiklerinde gizemli bir cihaz ve duvara asılmış polaroidlerle karşılaşıyorlar. Karşı komşu kendi fotoğraflarını çekiyormuş meğer… Kendi evlerine dönük bu cihaz 24 saat sonrasını fotoğraflıyor. Ve üçlü geleceği önceden görmenin avantajlarını kullanmaya başlıyor. Zamanla oyun olmayacağını da zor yoldan öğrenmeleri gerekiyor.
King ve Cooper iyi bir konu yakalamış, iki oda ve fazla detaylandırmadan inandırıcı olarak gösterdikleri cihazla filmi kolayca kotarmışlar. Yakaladıkları konuyu bir mantığa büründürme konusunda o kadar kötüler ki merak duygusunu bir türlü yukarı taşıyamıyorlar. 24 saat sonrasını gösteren fotoğrafı ellerine alan üçlü bir karar veriyor. Yarın saat 8’de aynı pozu verecekler. Finn tualde gördüğü resmin aynısını yaparak yaratıcılık sorununu, Jesper da bahis sonuçlarını pencereye yapıştırarak para sorununu çözecek… Callie de ortama uymakla yükümlü. Her şey iyi güzelde, Finn o gün çizeceği resmi yarının fotoğrafından öğreniyorsa Jesper nasıl olup da yarının yarış sonuçlarını yazmadığı halde görebiliyor… Bir türlü mantığa oturmayan bu durumu, bir şey yapmaya başlayınca süreklilik halini alacağı ihtimaline bağlamışlar olsa gerek. Ben başka bir açıklama getiremiyorum. İzleyicisinin bahis sonuçlarının nasıl alındığını çözmeye çalışırken dağılan zihnini daha da dağıtıp bulmaca haline getirme fırsatını yakalayan King bunu kullanmak yerine klişe numaralarla iyice dağılmayı seçiyor. Yarının fotoğraflarında hiç sürpriz olmaması da senaryonun eksiklerinden. Çağımızın üç genci parayı bulduğu halde çılgınlık yapmıyor, bir şeyler satın almıyor, evin dekorunu eşyasını değiştirmek akıllarına gelmiyor örneğin… Hiç istekleri, hayalleri olmayan gençler bunlar! Meğer King’in amacı “Shallow Grave / Mezarını Derin Kaz” formülünü uygulamakmış. Onun kadar gerilimli de olamıyor, onun kadar çatışmalı da. Arada çıkan sorunların da çok sıradan ve kolay tercihlerle gelmesi filmi iyice zayıflatıyor. İyi başlayan filmi dağıttıktan sonra son bir sürpriz final manevrası yaparak şaşırtmaya çalışmak da hem çok etkisiz hem de çok komik…
2014 Nisan’ından itibaren film festivallerinin gediklisi olan film gördüğü ilgiyle ödül avcısına dönüşerek neredeyse koleksiyon yapmış ve King’in adını takip edilesi yönetmenler arasına yazdırmış. 15 Mayıs’tan itibaren de ev sinemasında izleyicilerin yoğun ilgisiyle ilerliyor. Bu kadar sıradan ve senaryosu sorunlu bir filmin nasıl olup da bunca ödülü aldığını anlamak mümkün değil. Oyunculukların kötü olması da cabası…
İyi fikirden yola çıkarak kurduğu atmosferle ilk yarısını iyi geçiren “Time Lapse” yanlış tercihlerle heba ederek tükettiği 104 dakika sonunu da sürpriz finalle getirince hayal kırıklığı yaratmaktan öteye geçemeyen vasat bir seyirlik olarak kalıyor…
Yorum Gönder