“Öfkeli Çılgınlık Karamsar Çile” filmimde öncelikle tek başına olan insanı, her şeyden uzak ve yalnız insanı anlatmak istedim. Bu insanları tanımlayacak, hiçbir şeyleri yok ve hiçbir şeye de sahip değiller. Dağlarda yaşarken aynı koşulları paylaştıkları hayvanlardan hiçbir farkları yok. Modern insana ve şehirli yaşama o kadar uzak ve yabancıdırlar ki, adeta yitik ve görünmez olmuşlardır.
Film karakterlerinin bu uzak ve yalnız durumlarını desteklemek için gösterişli kamera hareketlerinden ve renkli kostümlerden özellikle kaçındım. Onların sanki toprağın ve dağın rengine bürünerek doğaya uyum sağlama çabalarını öne çıkarmak istedim. Filmde, doğanın sesinin öne çıkması için müzikte kullanmadım, gökyüzünde ara sıra duyulan jet sesleri ve boşluk sesinden başka ses bulunmuyor.
Adana’da geçen hikaye, ABD üssü İncirlik’ten havalanıp duran Jetlerin, sırf sesleriyle bile bütün bu coğrafya ya nasıl korku saldığını ve yok edici bir etki bıraktığını anlatıyor. Kimi çocukluğuma ait otobiyografik anıları da içeriyor.
Filmde Barış Koçak ve Asiye Dinçsoy dışında, yerel oyuncular ve kendi köylülerim de rol aldılar. Eşekle bir yazı okumak için dağlara götürülen yaşlı adam babamdır ve İskeletin içine giren, ayıyla mücadele eden ve günlerce aç kalıp “ben açlığa ne kadar dayanabilirim” diyen genç Çoban bizzat babamın kendisidir.
Açlık bildiğimiz bir duygumudur, ihaneti kim bize öğretir ya da neden öğrenmek zorundayızdır. Bekçi üç küçük çocuğun birbirlerini ele vermelerini sağlamak isterken hangi duygunun esiridir.
Bir günde başlayıp biten hikaye tüm bir yaşamın metaforudur. Biri doğar, biri ölür, ama korku hem de anlamsız bir korku bu coğrafyada yaşamaya devam eder.
Hatice Yakar
Yorum Gönder