Yerli rock piyasasının ezber bozmayı seven gruplarından Rashit, dördüncü stüdyo albümü “İnsan Neslinin Sonu”nu yayınladı... Ada müzik etiketiyle raflarda yerini alan albüm, 12 şarkıdan oluşuyor ve Göksel ile Nazan Öncel’i konuk ediyor. Aynı zamanda kuruluşlarının 20. yılını kutluyor Rashit...
Konsept albüm, basın bültenindeki tanımıyla “günümüz insanının duygularını yitirmesine ve mekanikleşerek kendine yabancılaşmasına neden olan modern hayata odaklanıyor: Hepimizin yaşadığı duygu hallerinden yola çıkarak, manevi arayışların kaçınılmaz olarak nihilizme ulaşmasını hikayelendiriyor.” Prodüktörlüğünü grubun davulcusu Orkun Tunç’un üstlendiği albümün tüm şarkı sözleri ise grubun gitaristi ve kurucusu Tolga Özbey'in imzasını taşıyor.
Albümü açan “Hep Yokluğa”, bir dombra şarkısı... Tek seferde yorumlanan eski bir Nogay türküsüne grubun attığı imza, tüm albümdeki havayı da yansıtıyor... Punk, post-punk, new-wave, post-rock, indie, garage, drone gibi batı soundları yer yer Balkan ve Asya müziği ile bütünleşmiş ve bir olgunluk albümü çıkmış ortaya...
1993 yılında punk rock grubu olarak kurulan, sayısız demo kaydını dönemin ruhuyla kendisi dağıtan Rashit, türü yasal zemine 1998’de taşımış, bir yıl sonra “Telaşa Mahal Yok” ile yayınlanan ilk punk rock albümüne imza atmıştı... Ülke müziği çok geç gelen ilk yasal punk albümünü sonraki yıllarda diğer albümlerde takip etti ve grup 20. yılında olgunluğunu belgeliyor... Melodik ve ritmik şarkılarla hedeflenen “İnsan neslinin sonu” konsepti başarıyla yakalanmış, yeni bir soundla hissettirilen olgunlukta hayranlık uyandırıcı müzik piyasası düşünüldüğünde... Ama naçizane itirazım var...
Grubu demo kayıtlarından bu yana takip eden biri olarak, Nazan Öncel ve Göksel konukluklarına bir anlam veremiyorum ben... "Kancalar"ın bu albümde bu kadar pop tınlamasını anlamlandıramıyorum... “İki Gölge” de tipik bir Göksel şarkısı gibi yahu... “Hep Yokluğa” ile başlayan albümün popa evrilmesi, soundun bu kadar tertemiz olmasını da bir türlü punk rock ile bağdaştıramadım... Sözlere bakıldığında getirilen koca insan nesli, müzik söz konusu olduğunda fazla pür pak tınlıyor... Bu kadar anlaşılır, bu kadar cümbüşvari olması konseptle de çok bağdaşmıyor... Hepimizin olduğu gibi 20’lerinde punk rock’a gömülmüş biri olarak bu temiz sound yüzünden bir türlü albüme dahil olamadım, benimseyemedim ben... Flüt, saksafon, harmonika ve trompet’in şarkılardaki yeri kulağımı çırmalıyor örneğin... Yoksa şarkılarda da, sözlerde de sorun yok... Felemenkoya göz kırpan "Zor Gerçek"ten, albümün en iyi şarkılarından "Çıplak Görüşme"ye bir çırpıda geçemiyorum... Bu cümbüşün içinde özellikle “Savaş Boyaları”nın altını çizeyim yine de, muhteşem bir şarkı örneğin, repeat tuşuyla yakın akraba...
Kısır punk rock tarihimizde önemli sayfalar açan Rashit, yirminci yılını iyi bir albümle şenlendirmiş... Sounduna benim gibi bakmıyorsanız, yılın en iyi albümlerinden biri... Ama dedim ya, söz konusu punk rock olunca, insan neslinin sonu gelecekse bu kadar temiz gelmez arkadaş... Biraz punk tavrı, biraz daha kirlenmek şart...
Yorum Gönder