Para her şey midir? Yaşamının sonuna kadar idare edecek paraya sahip biri mutlumudur? Hayatındaki her şey tamamıdır? Hiç eksiği gediği yok mudur? Parayla saadet olur mu? Tüm bu sorulara yanıt olacak, hem de izleyeni duygulandıracak bir film 2006 yapımı “Son Armağan”…
Çok satar bir roman uyarlaması… Kadrosu ve yapısı itibarıyla gösterişsiz ve sade bir film… İnsanın kendini keşif öykülerinden… İnsani değerlerin parayla gelmeyeceğini, hayatta her şeye sıfırdan başlanabileceğini gösteren öykülerden… Rod Stevens dalı yaşlı ve zengin bir adamın ölmeden önce yaptığı kayıtla vasiyetini derlemesini merkez alan film, ilk baştan zengin ve paragöz diğer aile bireylerini eleyerek sadece torun Jason’u bırakıyor geriye… Onunda mirasdan pay alabilmesi için önünde armağanlar dizisi var. Bir sonraki aşamayı bilmeden her görevi yerine getirmek sonunda da ödülünü almak ona kalmış. Hayatı boyunca çalışmak nedir bilmeyen, parasını har vurup harman savuran bu genç adamın bolca ders alması, çok yoldan geçmesi gerekiyor. Babasının hazin ölümü de alt metinlerden biri olarak karşımıza çıkıyor.
Alın teriyle çalışmanın önemi, paranın gerçek değerini anlama, çıkara dayanmayan gerçek dostluk, birine yardım etmenin önemi, her şeye sıfırdan başlamak gibi önemli erdemleri kazanıp yeni bir insan olma yolunda çaba sarfeden Jason’un öyküsü tipik bir kendini iyi hisset filmi olarak kendi kalibresinde başarılı. Kadrosunu değil öyküsünü yücelten, onun üzerine eğilen film hayli samimi ve sıcak yapısıyla bunda çok da başarılı oluyor.
James Garner ve Bill Cobbs gibi iki ustaya Drew Fuller, Ali Hillis ve Abigail Breslin’in eşlik ettiği kadroda üzerine düşeni yapınca ortaya Pazar akşamını ailece ekran karşısında geçirtebilecek sade ve içli bir film çıkıyor. Ailenin küçük üyeleri için de insan olmanın erdemleri üzerine güzel mesajlar vermesi de cabası…
Yorum Gönder