beni yaban gülü diye çağırırlar
fakat benim adım gune bakan
bilmem ki neden beni böyle çağırırlar
cünkü benim adım elisa day
onu gördüğüm ilk günden beri, biliyordum o aradığım kişiydi
gözlerimin içine baktı ve gülümsedi
dudakları güllerin rengindeydi
nehrin aşağısında yetişenlerden, kan renkli ve yabani
kapımı çalıp, odaya girdiğinde
ürpertim onun kat'i kucaklamasıyla yatıştı
ilk aşkım olabilirdi, ve nazik elleri
yüzümden kayan gözyaşlarını sildi
ikinci gün ona bir çiçek götürdüm
tüm kadınlardan daha güzeldi o, şu ana kadar gördüğüm
dedim ki: "biliyor musun yaban güllerinin yetiştiği yeri,
o kadar tatlı ve al ve özgür ki
ikinci gün tek bir kırmızı gülle geldi
dedi ki: 'bahşeder misin bana kaybını ve kederini?
başımla onayladım, yatağa uzanırken
dedi ki: 'beni takip eder misin, sana gülleri gösterirsem?
üçüncü gün beni nehre götürdü
bana gülleri gösterdi ve öpüştük
duyduğum son şey fısıltılı bir sözdü
yumruğundaki bir kayayla, önümde diz çökülüydü
(gülümseyerek durdu)
(gülümseyerek durdu)
son gün onu yaban güllerinin yetiştiği yere götürdüm
ve banka uzandığında rüzgar bir hırsız gibi konmuştu
ve elveda öpücüğü verdim, dedim ki: 'bütün güzellikler ölmeli'
ve eğildim ve dişlerinin arasına bir gül yerleştirdim
Yorum Gönder