İtalya'nın Tiber ile Arno nehirleri arasında yeralan Etruria bölgesinde yaşamış ve MÖ 6. yüzyıla dek varlığını sürdümüş bir halk son yıllarda iyiden iyiye ilgi çekiyor... Bizde de sıkça medyada yer verilen Etrüskler, vahyedilmiş bir dine sahip şekilde yaşamış ve pek çok tarihçiye göre kökleri Anadoluya dayanıyor... Roma İmparatorluğu içinde erimiş olsalar da, diğer kavimlerin çok ilerisinde oldukları belgelenmiş ve roma mitolojisine de kaynak olmuşlar... Efsanelerinin kafkas masallarına benzmesi, mezarlarının da lidya mimarisine benzerliği bakımından ilgi odağı olan bu kavimin efsanelerinden beslenen 2013 yapımı gerilim “Neverlake” de aynı şekilde ilgi odağı...
Milattan önce 7-3 yüzyılları arasında yaşayan Etrüskler’i kaynak alan ve konusundaki bağı bu kavimin efsanelerinden alan gerilimin senaryosunu kotaranlar, ilk uzun metrajlarına soyunan Manuela Cacciamani ve Riccardo Paoletti... Yönetmen koltuğunda oturan Carlo Longo da ilk denemesinde... Bu küçük İtalyan işinin oyuncu kadrosu da tanınmamış isimlerden oluşuyor... Daisy Keeping, David Brandon, Joy Tanner, Martin Kashirokov ve Anna Dalton başı çeken isimler ama ne performansları ne de birbirleriyle uyumları adına iyi bir şey söylemek mümkün değil...
Önce Jenny ile tanışıyoruz... Sevdiği şiirlerden alıntı yaparak, bir gölle tanıştırıyor bizi... Arezzo şehrinde yer alan ve efsaneleriyle ünlü put gölüne kendisi gibi babası da takıntılı... New York’ta okuyan kızımız, babasının yanına tatile geliyor... Babasının kendisiyle beklediği kadar ilgilenmemesi üzerine kendi başına evlerinin civarında gezinirken bir grup çocuğa rastlıyor ve olaylar gelişiyor... Birer parçası eksik çocuklar, doktorken arkeolojiye merak salan babası, kapısı sürekli kilitli oda, her sorusuna yanıt alamadığı heykeller...
Jenny’nin gözünden izlediğimiz hikaye, ucuz ses ve görüntü manevralarıyla anlık gerilimi yaratmaya çalışarak ilk ilgiyi çekme planında... Sonrasını da finalde birleştireceği parçaları dağıtarak getirmeye çalışmış... Yönetmenin beceriksizliği, oyuncuların düşük performansları derken tüm yük senaryonun üzerine biniyor... Cacciamani ve Paoletti bu konuda o kadar yetersizler ki, bir korku gerilim filminin nasıl ilerleyeceğini bilmiyorlar en başta... Atmosfer yaratmanın sadece bir iki görüntüden ibaret olduğunu zannederek, dumanlı göl sahnesiyle hallettiklerini düşünüyorlar kendilerince... Dağınık senaryonun şüphenin gölgesinde ilerlemesini tasarlamışlar ama Jenny’nin babası başta olmak üzere her karakterin şüphe çeken hareketlerini takip etmek de, anlamlandırmak da hem zor hem de sıkıcı... Bu sayede de bir türlü ritm kazanamayan film, kuramadığı senaryonun gazabına uğrayarak hiç bir şey söyleyemeden, bir saniye bile ilgi çekemeden 86 dakikasını heba ediyor... Bronz heykeller üzerinden anlatılmak istenen konu, beceriksizliklerle karıştırılan bir çorbayı andırıyor...
Aralık 2013’de Courmayeur Film Festival’de yaptığı ilk gösterimde olumsuz eleştiriler alarak hiç beğenilmeyen film, sonrasında dağıtıma da girememiş... Şiir alıntılarının etkisizliği başta olmak üzere bolca eksi aldığı noktalara vurgu yapılınca, sessiz sedasız ev sineması pazarına sürülmüş...
Konusunu tarih öncesi medeniyetlerin efsanelerine dayandırmaya çalışan Neverlake, senaryosundaki arızalarıyla bir gerilim filminin neler yapmaması gerektiğine dair uygulamalı bir örnek... Filmin sonundaki “Tuscany'de Arezzo yakınlarında bulunan Put Gölü’nün önemli bir arkeolojik sit alanıdır. Etrüskler tarafından bronzdan yapılmış sayısız küçük insan figürü ve insan anatomisi parçalarının orada bulunmuştur. Bunlar dünyanın her yerindeki en önemli müzelerinde koruma altındadır.” yazısından böyle bir film çıkması da yaratıcılık yoksunluğuyla açıklanabilir ancak... Gerilimi başka yerde arayın...
Yorum Gönder