‘‘İlk başta, bu film hiç hesapta yoktu. Arkadaşlarım Niels (Schneider) ve Monia (Chokri) ile çorak çöller ve yabancı obez insanların zenginleştirdiği bir yolculuktan dönüyorduk. Kilometrelerce yol boyunca birbirimize kilitlenmiştik. Aramızda oluşan yakınlığın getirdikleri, bir aşk üçgeni öyküsü fikrinin de fitilini ateşledi.
Yolculuk sırasında Ekim ayında çekmeyi planladığım bir filmin iptal olduğunu öğrendim. (Tabii ki çok ‘şaşırtıcı’ bir şekilde zamansal ve mali sorunlar yüzünden) Bu olağanüstü yolculuktan da elim boş dönüyor gibiydim. Bir yıl boyunca hiçbir şey yapamayacak olmak beni dehşete düşürdü. İşin kötüsü sonbahar Montreal’de film çekme mevsimidir. Gittiğim he ryerde bir film setiyle karşılaşıyordum.
Hayattan aldığım tüm gücün beni terk etmek üzere olduğunu düşünmeye başlamıştım. Yaratıcı açıdan tembel geçecek bir dönem beni çok korkutuyordu. Bunun üzerine sıkı çalışıp kendime bir zaman sınırlaması koyarak birşeyler yazma işine giriştim.
Eylül başında trene atlayıp Toronto Uluslararası Film Festivali’ne gittim. Ontario Gölü’nün yanardöner sularının yanından geçerken bilgisayarımı çıkardım ve festival süresi boyunca ‘‘Hayali Aşklar’’ı yazmaya başladım. Eve dönerken trende ise artık metne son dokunuşlarını veriyordum. Montreal’e ikinci uzun metraj filmimle geri döndüm.
Şimdi ise tek yapmam gereken 600.000 Dolar bulup bu filmi çekmeye başlamaktı. ‘‘Annemi Öldürdüm’’de aşındırdığım kapıları tekrar çaldım. Saf bir şekilde; çok parlak geçen başarılı bir yazın ardından kapalı bazı kapıların kolayca açılacağına inanıyordum. Ancak kimse telefonlarımı açmıyordu. Birkaç iş adamı oyalayıcı tavırlar takındı. Yapraklar sararmaya başlarken hayatımda parıltılı renklere olan ihtiyacım daha da artıyordu. Ama denemeye de devam ettim. Eninde sonunda kıyıya vuran dalgalar durulacaktı ve bu filmi yapacaktım.
Ve sonunda ‘‘Annemi Öldürdüm’’ü çekmeye başladığım gün ‘çekim’ dedik. Ancak ilk çekim gününün sonunda taşrada bir misafirhaneye dönüştürülen post-modern eski bir papaz evine kalmaya gittiğimizde bu filmin kesinlikle bir önceki gibi olmayacağını hissetmeye başladım. Yine de, ‘‘Annemi Öldürdüm’’ü şekillendiren yoğunluk ve kederli duygusal yükü anlatımdan kaldırmak gibi bir düşüncem yoktu.
‘‘Hayali Aşklar’’ın ilk filmimle tatsız karşılaştırmalara maruz kalmasını da istemiyordum. Ancak nihayetinde, neredeyse sihirli bir şekilde, gereksiz bir laf kalabalığı riskinden sıyrılıp film kendi sesini, renklerini ve ruhunu bulmaya başlamıştı.
İşin para kısmına geçersek, sektörden çeşitli özel yatırımcılar çekimlere başlamamızdan kısa bir süre sonra koruyucu bir melek gibi yardımımıza yetiştiler. İhtiyacımız olan herşeye kavuştuk ve onlar da filmimizin - kelimenin tam anlamıyla – kahramanı haline geldiler.
Bugün, tekrar en baştaki halimize baktığımda aşılan kademeler ve bu işin bir bütün haline gelmesini sağlayan tesadüfi olaylar karşısında hayrete düşüyorum.
Şunu açık bir şekilde görüyorum, içime daha çok sinen bir ikinci film yapamazdım. Bitmiş bir projenin yarattığı sarhoşlukla şimdiden bir sonraki öyküye yoğunlaştım. Sanat, uzun süre oturmanıza izin vermiyor. Daha yapılacak çok iş var.’’
Xavier Dolan
 ve Monia (Chokri) ile çorak çöller ve yabancı obez insanların zengin...){kind=link}
Yorum Gönder