Son dönemde Da Vinci’nin şifresi ile başlayan tarih ve bulmacayı birleştirme trendi kendi klişelerini yaratma konusunda hızla ilerliyor.İşin sonunda bir hazine olması da bulunmaz bir nimet. İnsanlık tarihinin genellikle hazıra konma, saklı olan arama, bulma dürtüsünden beslenen filmlerin de izleyiciyi yakaladığı da bir gerçek.
Kayıp Hazine ilk filmde tüm bu macera olgusunu çok başarılı bir şekilde işlemiş, gişe de hatırı sayılır bir başarı ile karşılanmıştı. Walt Disney filmi havasına yaşanan ve anında unutulan öykü ile geçen zaman seyircide keyif yaratmıştı.
Tarihe ve bulmacaya meraklı bir karakterin atıldığı macera, espri üreten yan karakterler ve rakip kötü adamlarla öyküsünü hızlı kurup bolca bulmaca çözmeye atılıyordu. Bu kadar ilgiden sonra ikinci filmin gelmesi de kaçınılmazdı kuşkusuz.
İkinci film de ilk filmin bıraktığı yerden, aynı karakterleri tanıdık yüzler olarak kullanarak, fazla sıkmadan hemen öyküsüne ve bulmacalarına odaklanıyor.
Başkarakterle birlikte çıkılan yolculuk yine keyif veriyor vermesine ama ilk filmden sonra benzer yapının kullanılması özellikle ikinci yarıda temponun hızlanması gereken yerde sıkıcılaşmasını sağlıyor.
Bildik bir hikayenin karbon kopyası olmaktan öteye gidemiyor…
Yorum Gönder