Kapı aralanınca…
Son dönem korku filmlerinin ana beslenme kaynağı, büyük aile trajedi sonunda bilinmeyen ölümler olmaya başladı giderek. Basit bir matematiğe dayanan öykülerin sonunda izleyiciyi tatmin etmesi de önemli bir artı olarak tercih ediliyor artık. Belli bir sebep sonuç ilişkisini bu yolla kurmak da oldukça basit.
“Lanetli Bataklık”ta benzer bir trajediyi kaynak ediniyor kendisine… Küçük kasaba fonunu da arkasına alıyor. Birde ormanın içindeki bataklık eklenince bunlara her şey yerli yerine oturuyor. Gabriel Anwar’ın fiziğinin özellikle de yüz hatlarının verdiği avantajda bonus oluyor adeta.
Çocuklara öykü yazan ama genellikle korku öğelerini kullanan bir yazarın, rüyalarında sık sık karşılaştığı imgelere yolculuğuyla başlıyor film. Fazla sıkıcı tempoya düşmeden, Claire’in o kasabayı ve evi bulup, oraya yerleşmesiyle hemen start veriyor. Kasabaya yerleşmesiyle fazla dağılamadan trajedinin başkahramanlarıyla da tanıştırıyor. Ekstra karakterlerle izleyicinin algısını karıştırmaya gerek duymadan yavaş yavaş ağlarını da örüyor. Son derece yalın bir anlatımla çok fazla efekte başvurmadan öyküsünü anlatıp bitiriyor.
Öykünün başlamasını sağlayan kapıyı da güzel işliyor… Ama Paranormal dedektifin fazlaca konuşkan ve üstüne üstlük açıklayıcı olmasıyla tökezliyor. Herkesin anlayacağı şeyleri inatla açıklamaya girişiyor Hunt. Belli bir yerden sonra bu açıklamalar sıkıcı bir hal alıp, can sıkıyor, filmin tüm tadını kaçırıyor.
Repliklerin bu derece kötü olması da şaşılacak şey. O kadar kötü diyalog varki fazlaca sırıtıyor.
Her şeye rağmen izlenen her şey, iyi bir sonla açıklanıyor… Çok fazla bir şey vaat etmese de öyküsünü kendince başarılı anlatan vasat bir film olan Lanetli Bataklık, sıradan korku filmlerinden hiç olmazsa bir adım öne çıkıyor. Gecesini korku filmiyle renklendirmek isteyenlere en azından sonunda pişmanlık hissi vermeyeceği kesin…
“Lanetli Bataklık”ta benzer bir trajediyi kaynak ediniyor kendisine… Küçük kasaba fonunu da arkasına alıyor. Birde ormanın içindeki bataklık eklenince bunlara her şey yerli yerine oturuyor. Gabriel Anwar’ın fiziğinin özellikle de yüz hatlarının verdiği avantajda bonus oluyor adeta.
Çocuklara öykü yazan ama genellikle korku öğelerini kullanan bir yazarın, rüyalarında sık sık karşılaştığı imgelere yolculuğuyla başlıyor film. Fazla sıkıcı tempoya düşmeden, Claire’in o kasabayı ve evi bulup, oraya yerleşmesiyle hemen start veriyor. Kasabaya yerleşmesiyle fazla dağılamadan trajedinin başkahramanlarıyla da tanıştırıyor. Ekstra karakterlerle izleyicinin algısını karıştırmaya gerek duymadan yavaş yavaş ağlarını da örüyor. Son derece yalın bir anlatımla çok fazla efekte başvurmadan öyküsünü anlatıp bitiriyor.
Öykünün başlamasını sağlayan kapıyı da güzel işliyor… Ama Paranormal dedektifin fazlaca konuşkan ve üstüne üstlük açıklayıcı olmasıyla tökezliyor. Herkesin anlayacağı şeyleri inatla açıklamaya girişiyor Hunt. Belli bir yerden sonra bu açıklamalar sıkıcı bir hal alıp, can sıkıyor, filmin tüm tadını kaçırıyor.
Repliklerin bu derece kötü olması da şaşılacak şey. O kadar kötü diyalog varki fazlaca sırıtıyor.
Her şeye rağmen izlenen her şey, iyi bir sonla açıklanıyor… Çok fazla bir şey vaat etmese de öyküsünü kendince başarılı anlatan vasat bir film olan Lanetli Bataklık, sıradan korku filmlerinden hiç olmazsa bir adım öne çıkıyor. Gecesini korku filmiyle renklendirmek isteyenlere en azından sonunda pişmanlık hissi vermeyeceği kesin…
Yorum Gönder