Mehmet Mümtaz Tuzcu’dan Öyküler : Tam Karşımda, Tam Ortada

“İskemleleri içeriye taşıyorum. Bir ağlama sesi geliyor yukarıdan. Kontrplak kapıyı yarım kapatmışlar. Sokağa açılan küçük kapı da aralık. Müzeyyen Hanım’ın acayip pabuçları duruyor merdivenin başında. Onun ağladığını düşünüyorum önce; her gelişinde mutlaka ağlar çünkü, gelininden söz açıldıysa. Sonra bakıyorum: ağlayan annem. Elinde bir kâğıt var.”