Edebiyat dünyasının, kalemi şiddetle yoğrulmuş yazarlarından Hakan Günday, peşisıra romanlar yazmayı sürdürüyor. 2000 yılında Kinyas ve Kayra ile hepimizi şaşırtan nefis bir başlangıç yapmış, yeni romanı merakla beklenen yazarlar statütüsüne hemen yükselmişti.
Nevzat Çelik'e adanmış roman iki insanın buluşmasını anlatıyor. Elbette bu buluşma, bolca tesadüflere ve özellikle de Oğuz Atay'a dayanıyor.
Önce 11 yaşında, okuma heveslisi kızımız Derdâ ile tanıştırıyor bizi yazar. Her türlü şiddete maruz kalan hayatının peşinden merakla ve coşkuyla gidiyor okur... Özellikle elden düşmeyen, soluk soluğa bir ilk bölüm olarak okuruna nefis bir roman olduğunu haberliyor... Bir sürü hırgürden sonra kızımızı büyütüp bölümü noktalıyor Günday...
İşte ne oluyorsa ondan sonra oluyor... Bu kez Derda'yı anlatmaya soyunuyor yazar. 11 yaşında mezarlık dibinde yaşayan, mezarları suladıktan sonra ellerini açan bir oğlan çocuğu... Onunda hayatında her türden şiddet yer alıyor. Ama bu şiddet maalesef Derdâ'nınki kadar gerçek olamıyor bir türlü... İlk bölümdeki tempo da düşüyor bu yüzden... Romanı şiddetle tökezleten bölüme Oğuz Atay'ın dahil olmasıyla birlikte herşey kumdan kale gibi yığılıyor elde... Tüm klişeler ve gereksiz fantazilerle, gerçekdışı saçmalıkların bölümü bir türlü bitmekte bilmiyor... Üstelik şiddet konusu da hayli klişeleşiyor...
Final bölümüne gelince… İlk bölümle başlayan herşeyin tamamen alaşağı edildiği ikinci bölümün ardından daha da kötü bir son gelmesi şaşırtıcı olmuyor aslında… Beklenmedik derece basit ve ilkokul müsameresi tadında final yapıyor roman…
Bunca konuşulması, çok satar listelerinin gediklisi olmasının vaadettiklerini çok az karşılıyan bir roman Az… İlk bölüm haricinde zor okunan, sıkıntı veren ve finaliyle üzen… Bu kadar tesadüfle bağlama çabasıyla etkisi azalmış bir roman...
Yorum Gönder