Sonrasında yaptıklarımızla hayatımızın geri kalanında gideceğimiz yolu seçtiğimiz, hazırlıksız yakalandığımız travmalar, normal ile anormalin arasına açılan hol gibidir hep... Neler yaptığımızla iki sıfatın arasına kesin dönüş yaparız, ordan... Gerçi kim tamamen normal, ya da kim tamamen anormal ki sahi... “Delirmemek işten değil!” dediğimizde çoktan delirmişizdir aslında, ya konduramıyor ya da yardım istiyoruzdur... Öyle anlar ve öyle yardım çağrılarından bahseder, üzerine de biraz aşk sosu ekler “Silver Linings Playbook”...
Önce Pat ile tanışırız... Sahiden delirmiştir, ama nasıl delirmesin... Tutkuyla aşık olduğu Nikki’yi, başka bir adamla görünce sıyırmıştır amiyane tabirle... Önce o adamı dövmüş, akabinde evini, işini ve karısını kaybetmiştir... O kayıplardan sonraki istirahat yeri de hastane olmuştur eni sonu... Annesi gelir, atar imzayı çıkarır... Yeniden normal hayata döner adamımız ama, hedef yükselmektir, Nikki’yi yeniden kazanmaktır... İyi de gider ilk başlarda işler... Anne ile baba yanında, biraz onları delirterekte olsa hedeflerine yürümeye başlar Pat... Arkadaşı yemeğe çağırır ve Tiffany ile tanışırız...
Polis eşini ani bir trafik kazasında kaybetmiştir Tiffany... Zaten polistir, hep beklenir ölmeleri ama böyle değildir... Kendini bırakan, yaşama hevesini bırakan kadın ofis arkadaşlarıyla başlayan zincirleme ilişkiler sonunda herkesçe sürtük olarak bilinmekle varmıştır deliliğin tepe noktasına...
Bu ikili delilik öyküsünde aslında herkes biraz kaçıktır... Deliliğin coşkusu damga vurur her geçen dakkaya... Totemler, bahisler, deli arkadaşlar derken bolca detayla ve sıkmayan yan öykülerle iyi filmdir “Umut Işığım”...
Bolca ödülle taçlandığı üzere 2012’nin en iyi filmlerinden biridir... Doğrudur biraz abartıldığı... Biraz erkek odaklıdır, pek yavan bir final içerir ama oyunculukları çok iyidir... Bradley Cooper ve Jennifer Lawrence ön plandadır ama Robert De Niro nihayet iyi bir filmde görünebilmiştir...
İyi senaryosunun temeli aynı adlı roman olur ki, onu da Matthew Quick yazmıştır... Sahi romanı mı daha iyidir, filmi mi bilemeyiz ama, David O. Russell iyi bir uyarlama çıkartmış ve yönetmiştir bellidir... Kaçıkları anlatma konusunda da hayli tecrübelidir...
Pat ve Tiffany; tanışır, koşar, dans eder, tartışır... Su gibi akar zaman, eni sonu deli deliyi dakkada bulmuş ve gayet güzel olmuştur... Finali yavan demiştik ama her mutlu aşk zaten yavan değilmidir... Bu bir tencere ile kapağın birbirlerine yuvarlanmasının öyküsüdür denebilir, hatta işbu yazı; darısı diğer yuvarlananların başına denilerek bitirilebilir...
Yorum Gönder