Milenyumla birlikte artış gösteren tek başına ama mağrur kaybetme hali bir “kaybedenler kulübü” miti yarattı. Önceki kuşağın “Tutanamayanlar”ı yerini ne olursa olsun kendine güvenen, hayata tutunmak için bir şeyler arayan, sonuna kadar gitme azmi ve hırsına sahip “kaybedenler” aldı. Bu kaybedenler kulübü üyelerine dair üretim de sürüyor haliyle. Döneme de iz bırakan tutanaklara olarak kayda geçiyor. İleride bu sıfatların yanında söylenecek örnekler olarak ekleniyor. 2017 yapımı İngiliz işi “Lean on Pete” de onlardan biri. Aynı adlı romandan uyarlanan film, prömiyerini yaptığı Venedik Film Festivali’nde övgülerle karşılanmış ve başrol oyuncusuna ödül kazandırmıştı. Sonrasını da festival gediklisi ve ödül avcısı olarak sürdürmüştü. Bizde gösterime girer mi bilinmez ama yılın en çok konuşulan filmlerinden biri olarak ilgiyi hak ediyor.
“Lean on Pete”, üretken bir Amerikalı’nın 2010’da yayınlanan ve çok sevilen romanından uyarlama. Yazarlığının yanı sıra yazdığı şarkıları yazıp söyleyen bir ozan aynı zamanda… Zarif ve minör bir anlatımla tam da dönemin hissiyatını yansıtıyor romanlarında. Dilimize çevrilmemiş olsa da yakın zamanda raflarda görürüz muhakkak. 2012 yılında bir başka romanı “Motel Life” uyarlanmış ve beğenilmişti. Bizde “Yaşamın Kıyısı” adıyla izleyici bulan film yine ödül gediklisi haline gelmişti. Beş yıl sonra en çok sevilen romanına bu kez daha önemli bir isim el atmış. Aynı minör zarafeti kadrajına yansıtan Andrew Haigh tam kendine göre bir hikaye bulmuş. Ruhları örtüşmüş adeta. Senaryoyu da kotaran Haigh, “Weekend” ve “45 Years”ın ardından oluşan beklentileri karşılama adına da doğru bir seçim yapmış. Son dönemin yükselişteki yönetmenlerinden biri olmanın avantajıyla iyi de bir kadro kurmuş. Filmi tek başına sırtlayan Charlie Plummer’a, Travis Fimmel, Steve Buscemi ve Chloë Sevigny eşlik ediyor.
On beş yaşında bir gencin öyküsü Lean on Pete… Annesini hiç tanımayan, babasıyla birlikte yaşayan mağrur bir genç… Tek başınalığa alışmış, kendine ait bir dünya kurmuş. İçi alev alev yanıyor olsa da dışarıya renk vermeyen sessiz atlardan… O meşhur tekmeyi beklediklerimizden. Sorumsuz babasının kendi haline bıraktığı, annesinin ise doğumdan sonra kaçıp gittiği bir ortamda başka türlüsü beklenemez zaten. Koşmayı ve dolaşmayı seviyor, tv izliyor ve atlara hayran… Soluğu sık sık hipodromda alıyor. Böyle anlardan birinde işe de giriyor ve tutunacak dalı ile karşılaşıyor. “Lean on Pete” adlı yarış atı ile ilgileniyor. Babasının hastanelik olmasıyla para kazanma sorumluluğunu da alıyor. Onunla kimin ilgileneceğini soran yetkilerden kaçıyor, atın satılacağını öğrendiğinde de her şeyden… Lean on Pete ile birlikte düşüyor yollara…
Yüzü pek gülmeyen genç Charley’in gerçek dünyayla tanışıp gölgelenmesinin hikayesi Lean on Pete… Hayvanlarla insanların arasındaki bağı anlatıyor gibi görünse de ondan fazlası. Andrew Haigh müthiş kadrajları ve anlatımıyla içe işleyen bir boğazda düğümlenme. Kaybedecek neyim var ki diye düşünenin yollara düşüşüne dair bir belge. Bu özgürlüğün nelere kadir olduğunu sakince anlatıyor Haigh. Abartıdan uzak bir sakinlikte ve ayrıntıcı. Charley özelinde onun gibilere bir ayna tutuyor. Seyircisini kahramanıyla özdeşleştirmiyor, şahitliğe çağırıyor. Plummer’ın muhteşem performansıyla büyüyor. Bakışları, söylemedikleri, yapmadıkları ile anlatıyor. Harika bir finalle taçlanıyor. Genel izleyici için bir çekiciliği olmadığını da belirteyim. Herhangi bir aksiyon ya da olay örgüsü bekleyenler hızla uzaklaşsınlar.
“At vuruldu; içim paramparça rüveyda / gölgelerin ardına sakladım kusurumu / sen orda kayıtsızca gülümsüyor gibisin / ben burda damla damla eriyip akıyorum / yine de, çiğnetemem kimseye gururumu / istenmediğim yeri sessizce terkederim / hatıra kalsın diye bırakır da ruhumu / mahzun bir derviş gibi boyun büker, giderim” der Nurullah Genç, Rüveyda adlı şiirinde… “Lean on Pete” de öyle bir şiir… Iskalamayın…
Post a Comment